ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻲ ﺟﻮﻥ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﻳﻮﻥ ... ڪﻮٽڙﻱ ﮐﺎﻥ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﺎ ڪﻤﺎﻝ ...

16/04/2016
Second Day journey From Kotri to Quetta Railway Station
By Bolan Express.
ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻲ ﺟﻮﻥ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﻳﻮﻥ ...
ڪﻮٽڙﻱ ﮐﺎﻥ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﺎ ڪﻤﺎﻝ ...
ﭘﮭﺮﻳﻦ ﺭﺍﺕ ﺟﻮ ﺳﻤﮭﮡ ﺑﻌﺪ ﺍﮎ ﺗﻪ ﻟﮙﻲ ﻭﺋﻲ ﭘﺮ ﺭﻳﻞ ﺟﻮ ﺯﻭﺭ ﺟﻮ ﺁﻭﺍﺯ ،
ﻣٽﻲﺀَ ، ﮔﺮﻣﻲ ۽ ڪﺠﮫ ﮐٽڪﻦ ﺳﺒﺐ ﺳڪﻮﻥ ﺟﻲ ﻧﻨڊ ﻧﻪ ﺁﺋﻲ . ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ
ﺳﻴٽ ﺟﻲ ﮬﻴﭡﻴﺎﻥ ﻭﻳﭡﻠﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ﻧﻨڊ ﻧﭥﻲ ﺁﺋﻲ ۽ ﮘﺎﻟﮭﻴﻮﻥ ڪﺮﻱ ﺭﺍﺕ ﭘﺌﻲ
ڪٽﻴﺎﺋﻮﻥ .ﺑﻮﻻﻥ ﺍﻳڪﺴﭙﺮﻳﺲ ﺍﻳڏﻱ ﺁﮬﺴﺘﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭ ۾ ﭘﺌﻲ ﮬﻠﻲ ﺟﻮ ﺭﺍﺕ ﺟﻲ
ﭘﻮﻳﻦ ﭘﮭﺮﻥ ۾ ﺁﻭﺍﺯ ﭤﻲ ﺁﻳﻮ ﺗﻪ ﮬﺎﮢﻲ ﺳﻴﻮﮬﮡ ﺷﺮﻳﻒ ﭘﮭﺘﺎ ﺁﮬﻴﻮﻥ . ﺭﺍﺕ ﺟﻲ
ﻧﻨڊ ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ ﺳﻮﻳﺮ ﺋﻲ ﺟﺌﻴﻦ ﺳﺞ ﺍﭜﺮﮠ ﺟﻲ ﺳﻨﺒﺖ ڪﺌﻲ ﺗﺌﻴﻦ ﺋﻲ ﺟﻠﺪ
ﻣﻨﮭﻨﺠﻴﻮﻥ ﭔﻮٽﻴﻞ ﺍﮐﻴﻮﻥ ﮐﻠﻲ ﭘﻴﻮﻥ . ﺍﮐﻴﻮﻥ ﮐُﻠﻨﺪﻱ ڏﭠﻢ ﺗﻪ ﺁﺳﭙﺎﺱ ﺟﺎ
ڪﺠﮫ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﺟﺎﮘﻴﻞ ﺗﻪ ڪﺠﮫ ﺍﭸﺎ ﻧﻨڊ ۾ ﺍﻟﻮٽ ﮬﺌﺎ .ﺟﮙﮫ ۽ ﮬﻨﮅ ﺟﻮ ﻣﻌﺎﺋﻨﻮ
ڪﺮﮠ ﻻﺀ ﺍﭤﻲ ڪﺮﻱ ﮬﻴﭡﻴﻦ ﺳﻴٽ ﺟﻲ ﺳﺎﮘﻲ ﺩﺭﻱ ﻭﺍﺭﻱ ﺳﻴٽ ﺗﻲ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ
ﻧﻈﺮ ﻭﺍﺭﻭ ﭼﺸﻤﻮ ﭘﺎﺋﻲ ﻭﻳﭡﻢ . ڏﺳﮡ ﺳﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﭘﻴﻢ ﺗﻪ ﺳﮭﮣﻲ ﺳﻨﮅ ﺟﻮﻥ ﺁﺧﺮﻱ
ﺣﺪﻭﻥ ﭘﺎﺭ ڪﺮﻱ ﺭﮬﻲ ﺁﮬﻴﺎﻥ ، ﺷڪﺎﺭﭘﻮﺭ ۽ ﺟﻴڪﺐ ﺁﺑﺎﺩ ﺟﻲ ﺭﻳﻠﻮﻱ
ﺟﻨڪﺸﻦ ﺗﻲ ٽﺮﻳﻦ ﺑﻴﭡﻲ ۽ ﭘﻮﺀ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﮬﻠﻨﺪﻱ ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺟﻲ ﺣﺪﻥ ۾ ﺩﺍﺧﻞ
ﭤﻲ . ﺯﻣﻴﻦ ڪﺎﻓﻲ ﭘﭥﺮﻳﻠﻲ ۽ ﺧﺸڪ ﮬﺌﻲ ، ﭘﺮﻱ ﮐﺎﻥ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﺟﻲ ڏﻳﮏ ﻭﻳﮏ
۾ ﻣڪﺮﺍﻧﻲ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﺎ ﭘﺮ ﻏﺮﺑﺖ ﺻﺎﻑ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ ﺁﺋﻲ ۽ ﺍﻧﮭﻦ ﺟﻮ ﺭﮬﻦ ﺳﮭﻦ
ﺻﻔﺎ ﺳﺎﺩﻭ ۽ ﻏﺮﻳﺒﺎﮢﻮ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ . ﺍﮘﺘﻲ ﮬﻠﻲ ٽﺮﻳﻦ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﺳﺒﻲ ﺭﻳﻠﻮﻱ
ﺍﺳٽﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻲ ، ﺍﺗﻲ ﻟﮭﻲ ڪﺮﻱ ﺍﺗﻲ ﻟﮙﻞ ﭤﮅﻱ ﭘﺎﮢﻲ ﻭﺍﺭﻱ ڪﻮﻟﺮ ﺗﺎﻥ
ﻣُﻨﮭﻦ ﮄﻭﺗﻢ ﭴﮡ ﺗﻪ ﻣڪﻤﻞ ﻓﺮﻳﺶ ﭤﻲ ﭘﻴﺲ . ۽ ﺍﺋﻴﻦ ﭘﻮﺀ ﺍﺗﺎﻥ ﮬﻠﻨﺪﻱ ﺭﻳﻞ
ﻣﭻ ﺭﻳﻠﻮﻱ ﺍﺳٽﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻲ .ﺍﺗﻲ ﻟﮭﮡ ﺟﻮ ﺷﻮﻕ ﮬﻴﻢ ﺳﻮ ﺟﻠﺪ ﺋﻲ ﻟﮭﻲ
ﻭﻳﻢ ‏(ﺍﺗﻲ ﻟﮭﮡ ﺟﻮ ﺧﺎﺹ ﺳﺒﺐ ﺍﮬﻮ ﺑﻪ ﮬﻮ ﺗﻪ ﻣﻨﮭﻨﺠﻮ ﭘﻴﺎﺭﻭ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﺋﻴﻦ ﺍﻥ
ﻃﺮﻑ ﺁﻳﻞ ﮬﻮ ۽ ﻣﭻ ﺭﻳﻠﻮﻱ ﺍﺳٽﻴﺸﻦ ۽ ﺍﺗﺎﻥ ﺟﻲ ﺷﻴﺮﻱ ۽ ﭘُڙﻱ ‏(ﻣﭡﻮ ﻃﻌﺎﻡ ‏)
ﺑﺎﺑﺖ ﺳﺪﺍﺋﻴﻦ ﺫڪﺮ ڪﻨﺪﻭ ﮬﻴﻮ ﺗﻪ ﺍﮬﺎ ﺍﻥ ﺟﺎﺀ ﺟﻲ ﻣﺸﮭﻮﺭ ڊﺵ ﺁﮬﻲ
.ﺍﻥ ﺟﻮﻥ ﮘﺎﻟﮭﻴﻮﻥ ﭔﮅﻱ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﭼڙﮬﻨﺪﻭ ﮬﻴﻮ ﺗﻪ ﺟﻴڪﺮ ﻭﭸﺒﻮ ﺗﻪ
ﻣﭻ ﺭﻳﻠﻮﻱ ﺍﺳٽﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﻻﺯﻣﻲ ﻟﮭﺒﻮ . ‏) ﺳﻮ ﺍﺗﻲ ﺭﻳﻞ ﺭڪﮡ ﺳﺎﻥ ﺋﻲ ﻣﺎﻥ ﻟﮭﻲ
ﻭﻳﺲ ۽ ﺳﺎﻣﮭﻮﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﺷﺎﭖ ﮐﺎﻥ ﻭﭸﻲ ﺷﻴﺮﻭ ۽ ﭘڙﻱ ﻭﺭﺗﻢ . ڪﻮﻟڊ ڊﺭﻧڪ ڊﻳﻮ
۽ ﭘﺎﮢﻲ ﺟﻲ ﭤﮅﻱ ﺑﻮﺗﻞ ﺑﻪ ﻭﺭﺗﻢ . ﺍﺗﺎﻥ ﮐﺎﻥ ﭼﻮﺀﻃﺮﻑ ﺟﺒﻞ ﮬﺌﺎ ﺳﻮ ﻧﻈﺎﺭﺍ
ﭘﺴﮡ ﻻﺀ ﭔﻪ ﭼﺎﺭ ﻗﺪﻡ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﭘﻮﻳﺎﻥ ﭼڪﺮ ﮬﻨﻴﻢ . ۽ ﭘﻮﺀ ﺟڏﮬﻦ ٽﺮﻳﻦ ﮬﻠﮡ
ﺟﻮ ﺍﺷﺎﺭﻭ ڏﻧﻮ ﺗﻪ ﺍﺗﻲ ﻭﻳﮭﻲ ﺷﻴﺮﻭ ﮐﺎﮄﻡ ﭘﺮ ﺍﮬﻮ ﺍﻳڏﻭ ﻣﭡﻮ ﭼﺎﺵ ﮬﻴﻮ ﺟﻮ
ﻧڙﻱ ﻣﺎﻥ ﻧﻪ ﭘﻴﻮ ﻟﻨﮕﮭﻲ . ﺳﻮ ﭼﮑﮡ ﻻﺀ ڪﺠﮫ ﮐﺎﺋﻲ ﭔﻴﻦ ﺣﻮﺍﻟﻲ ڪﻴﻢ ۽ ﭼﻴﻢ
ﮐﺎﺋﻮ ﺗﻪ ﮐﺎﺋﻮ ﻧﻪ ﺗﻪ ﭜﻠﻲ ﺍﮀﻼﺋﻲ ﮀڏﻳﻮ . ﻣﻮﻧﮑﻲ ﻧﭥﻮ ﻭﮢﻲ ، ﺟﻴڪﺮ ﭘﻮﺭﺍ ﭘﺌﺴﺎ
ﻭﺻﻮﻝ ڪﺮﮠ ﻻﺀ ﮐﺎﺋﮡ ﻟﮙﺲ ﺗﻪ ﭘﻴٽ ۾ ﺳﻮﺭ ﭤﻲ ﭘﻮﻧﺪﻡ ۽ ﺳﻔﺮ ﺟﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ۽
ﺑﻲ ﭼﺎڪﻲ ﮐﺎﻥ ﺭﺏ ﺑﭽﺎﺋﻲ .ﺁﺳﭙﺎﺱ ﺟﻲ ﮬﻨﮅﻥ ﮐﻲ ﻏﻮﺭ ﺳﺎﻥ ڏﺳﻨﺪﻱ ﻭﻳﻢ ۽
ﺗﻘﺮﻳﺒﻦ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﮭﭽﻨﺪﻱ 21 ﻳﺎ 22 ﻏﺎﺭﻭﻥ ڏﭠﻢ . ﻏﺎﺭﻭﻥ ﻣﺮﻣﺖ ﻧﻪ
ﮬﺠﮡ ﺳﺒﺐ ﺳﭡﻲ ﺣﺎﻟﺖ ۾ ﻧﻪ ﮬﻴﻮﻥ .ﺍﻳﺮﺍﻥ ۾ ﺗﻪ ﻏﺎﺭﻥ ۾ ﺑﺎﻗﺎﻋﺪﻩ ﺑﻠﺐ ﻟﮙﻞ
ﮬﺌﺎ ﭘﺮ ﮬﺘﻲ ﺟڏﮬﻦ ﺟڏﮬﻦ ﺭﻳﻞ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﺋﻲ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﭜﻠﻲ ڏﻳﻨﮭﻦ ﮬﺠﻲ ﻳﺎ ﺭﺍﺕ
ﺍﻧﮅﻳﺮﻱ ﺳﺒﺐ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﮔﮭٽﻦ ﭘﺌﻲ ﭤﻲ .ﮬﻮﻧﺌﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﻣﺰﺍﺝ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮔﮭﮕﮫ
ﺍﻧﮅﻳﺮﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻧﺎﮬﻲ ﭤﻴﻨﺪﻭ ۽ ڊﭖ ﺳﺒﺐ ﻋﺠﻴﺐ ﺳﺎﮪ ﺟﻲ ﻣﻮﻧﺠﮫ ﭤﻴﻨﺪﻱ
ﺍﭤﻢ ، ﺷﺎﻳﺪ ﺍﮬﻮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺪﺕ ﺳﺎﻥ ﭤﻴﻨﺪﻭ ﺍﭤﻢ ﺗﻪ ﺍﻧﮅﻱ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﺟﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ
ڪﻴڏﻱ ﻧﺎ ﺍﻭﻧﺪﺍﮪ ﺳﺎﻥ ﭜﺮﻳﻞ ﮬﻮﻧﺪﻱ ﺁﮬﻲ . ﺧﻴﺮ ﭘﻮﺀ ﮬﻠﻨﺪﻱ ﮬﻠﻨﺪﻱ ڪﺎﻓﻲ
ڪﺠﮫ ﭘﺮﮐﻨﺪﻱ ﻭﻳﺲ . ﺟﺒﻠﻦ ﻣﭥﺎﻥ ﺍﺳﺎﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﺑﻮﻻﻥ ٽﺮﻳﻦ ۽ ﮬﻴﭡﻴﺎﻥ ﻭﺭ
ﻭڪڙ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪڙ ﺭﺳﺘﻮ ﺟﻨﮭﻦ ۾ ڪﺎﺭﻭﻥ ۽ ﻣﻮٽﺮ ﺳﺎﺋﻴڪﻠﻮﻥ ﮔﮭٽ ﻭڏﻳﻮﻥ
ﺳﺎﻣﺎﻥ ڊﻭﮬﮡ ﻭﺍﺭﻳﻮﻥ ڊﺍٽﺴﻨﻮﻥ ٽﺮڪﻮﻥ ۽ ﻣﺰڊﺍ ﻭﮄﻳڪ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ ﺁﻳﻮﻥ .ﺍﻥ
ﺟﻮ ﺳﺒﺐ ﺍﮬﻮ ﺋﻲ ﮬﻮﻧﺪﻭ ﺗﻪ ﭘﺮﻱ ﭘﺮﻱ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﻧﻪ ﮬﺠﮡ ﺳﺒﺐ ﮔﺎڏﻳﻮﻥ
ﻭڏﻱ ﺳﻔﺮ ﻻﺀ ﺋﻲ ﻧڪﺘﻞ ﮬﻮﻧﺪﻳﻮﻥ .ﺍﺗﻲ ﭔڪﺮﻳﻮﻥ ڏﭠﻢ ﺟﻴڪﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺳﺎﻥ ﺑﻨﺎ
ﺗﺮڪﮡ ﺟﻲ ﺍﻭﻧﭽﻦ ﺟﺒﻠﻦ ۽ ٽڪﺮﻳﻦ ﺗﻲ ﭼڙﮬﻲ ﺭﮬﻴﻮﻥ ﮬﻴﻮﻥ . ﺳﻮﭼﻴﻢ ﺍﺳﺎﻥ
ﻭﺍﺭﻱ ﮬﻨﮅ ﺟﻮ ﭔڪﺮﻳﻮﻥ ﮬﺘﻲ ﺍﭼﻲ ﺑﻴﮭﺎﺭﺟﻦ ﺗﻪ ﻭﻳﭽﺎﺭﻳﻮﻥ ﻭﺍﺋڙﻳﻮﻥ ﭤﻲ
ﭘﻮﻧﺪﻳﻮﻥ ۽ ﺩﻟﻴﻦ ۾ ﺷڪﺎﻳﺖ ڪﻨﺪﻳﻮﻥ ﺗﻪ ﮀﺎ ﭔڪﺮﻳﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺒﻠﻦ ﺗﻲ ڪڏﮬﻦ
ﭼڙﮬﻴﻮﻥ؟ ﺍﺗﻲ ﺑﺎﺋﻴﻮﻻﺟﻲ ﺟﺎ ﭘڙﮬﻴﻞ ڪﺠﮫ ﺳﺒﻖ ﻳﺎﺩ ﭘﻴﻢ ﺗﻪ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭ ۽ ﺍﻥ
ﺟﺎ ﻣﺎﺣﻮﻝ ﺳﺎﻥ ﺗﻌﻠﻖ . ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻪ ﺟﻴڪﻮ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﺟﻨﮭﻦ ﮬﻨﮅ ﭘﻴﺪﺍ
ﭤﻴﻨﺪﻭ ﺍﺗﺎﻥ ﺟﻮﻥ ﺧﺎﺻﻴﺘﻮﻥ ، ﮔﺮﻣﻲ ﭘﺪ ، ﮐﺎﮄ ﺧﻮﺭﺍڪ ۽ ﺁﺑﮭﻮﺍ ﺍﭘﻨﺎﺋﻴﻨﺪﻭ ۽
ﺍﻥ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺋﻲ ﮔﺬﺭ ڪﻨﺪﻭ .
ﺻﺒﺢ ﺟﻮ ﺋﻲ ﭘﮭﺮ ﮬﻴﻮ ﺗﻪ ﮬڪ ﺳﻴڪﻮﺭٽﻲ ﻭﺍﺭﻭ ڪُﺘﻲ ﺳﺎﮠ ﺍﭼﻲ ﺑﻴﭡﻮ ،
ﺳﻴٽﻦ ۾ ﭘﻴﻞ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﭤﻲ ﭼﻴڪ ڪﻴﺎﺋﻴﻦ .ﺍﺳﺎﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﻋﻮﺭﺗﻦ ۾ ﭤﺮﭤﻠﻮ ﺗﻪ
ﺣﺮﺍﻡ ﺟﺎﻧﻮﺭ، ﺣﺮﺍﻡ ﺟﺎﻧﻮﺭ ... ﺍﻧﮭﻦ ﮐﻲ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﭤﻴﻨﺪﻱ ﭼﻴﻢ :ﺗﻮﮬﺎﻥ ﮐﻲ
ڪﻮﻧﻪ ﭤﻮ ﺳُﻨﮕﮭﻲ ، ڪﺘﻮ ﺻﺮﻑ ﺳﺎﻣﺎﻥ ڏﺳﻨﺪﻭ . ﺍﻭﮬﺎﻥ ﺳﭝﻨﻲ ﺟﺎ ﺑﻴﮓ ۽
ﭤﮭﻴﻼ ﭘﻴڪ ﭤﻴﻞ ﺁﮬﻦ ۽ ﺑﺎﻗﻲ ﺭﮬﻴﺎ ﮐﺎﮄ ﺧﻮﺭﺍڪ ﺟﺎ ﭤﺎﻥﺀُ ۽ ﺳﺎﻣﺎﻥ ، ﺍﮬﻮ ﺗﻪ
ﮬﻮﻧﺌﻦ ﺑﻪ ﺳﭝﻦ ﺟﻲ ﮬﭥﻦ ۾ ﺋﻲ ﺳﻮﮔﮭﺎ ﺁﮬﻦ . ﭘﺮ ﻋﻮﺭﺗﻮﻥ ﻣُڙﻥ ﺋﻲ ﻧﺎ ، ﺗﻪ
ﺍﮬﻮ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﺳﻴٽ ﻃﺮﻑ ﺋﻲ ﻧﻪ ﺍﭼﻲ . ﭼﻴﻢ ﮬﻮ ﻓﺎﺭﻣﻠٽﻲ ﻃﻮﺭ ﺟﻴڪﺮ ﭼﻴڪ
ڪﺮﮠ ﭼﺎﮬﻴﻦ ﭤﺎ ﺗﻪ ﭜﻠﻲ ڪﻦ ﻓﺮﺽ ﺍﭤﻦ، ڪﮭڙﻭ ڪﻮ ﺍﺳﻴﻦ ﭘﺴٽﻞ ، ٽﻲ
ٽﻲ ﺑﻨﺪﻭﻗﻮﻥ، ﻳﺎ ﺑﺎﺭﻭﺩ ﮐﮣﻴﻮﻥ ﭘﻴﺎ ﻭﭸﻮﻥ . ﺑﺎﻗﻲ ﮬﺎ ﭼﺎﻗﻮ ، ﻧﻴﻞ ڪٽﺮ ۽
ڏﻭﺋﻴﻮﻥ ﭼﻤﭽﺎ ﻭڏﻱ ﻣﻘﺪﺍﺭ ۾ ﮬﭣ ﺍﻳﻨﺪﺍ .
ﭼﻮﮠ ﻟﮙﻴﻮﻥ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺗﻲ ﺻﻠﻮﺍﺗﻮﻥ ﻭﺭﺩ ﭘﻴﺎ ڪﺮﻳﻮﻥ، ﺟﻴڪﺮ ڪﺘﻮ ﺫﺭﻭ ﺑﻪ
ٽﭻ ﭤﻴﻮ ﺗﻪ ڪﭙڙﺍ ﺣﺮﺍﻡ ﭤﻲ ﻭﻳﻨﺪﺍ . ﺳﻮﭼﻴﻢ ﺳﻔﺮ ۾ ﺑﻪ ﺍﻳڏﻱ ﺻﻔﺎﺋﻲ ، ﺷﺎﻳﺪ
ﺍﺳﺎﻥ ڪﻨﮭﻦ ﺩﺑﺌﻲ ﺟﻲ ﻣﻴٽﺮﻭ ٽﺮﻳﻦ ۾ ﭘﻴﺎ ﮬﻠﻮﻥ ۽ ﻋﺮﺑﻲ ﺗﻮڙﻱ ﺍﻧﮕﺮﻳﺰﻱ ۾
ﮬﺪﺍﻳﺘﻮﻥ ﭘﻴﻮﻥ ﭔﮅﺟﻦ . ﺟﭥﻲ ڪﺠﮫ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﺎﮢﮭﻮ ٽﺮﻳﻦ ﺟﻮ ﺳﻔﺮ ڏﺍﮂﻭ
ﺍﻧﺠﻮﺍﺀ ڪﻦ ﭤﺎ ۽ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺭ ﭼڙﮬﮡ ﺟﻲ ڪﻦ ﭤﺎ ﭜﻠﻲ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﮔﺎڏﻱ ۾
ﻏﻠﻄﻲ ﺳﺎﻥ ﺋﻲ ﮀﻮﻧﻪ ﭼڙﮬﻲ ﻭﭸﻦ، ﻓﺎﺋﻴﻦ ﺁﮬﻲ ﺳﺎ ﭘﺌﻲ ڏﺑﻲ ﭘﺮ ﻣﺰﻭ ﺗﻪ
ﻣﺰﻱ ﺳﺎﻥ ڪﺠﻲ ﻧﻪ ... . ﺑﮭﺮﺣﺎﻝ ﺧﻮﺵ ﮬﺠﻦ ﺍﮬﻲ ﺳﭵﮡ ﺳﻮ ﮘﺎﻟﮫ ﮐﻲ
ﺍﮘﻴﺎﻥ ڊﻳﮕﮫ ڏﻳﺎﻥ ﭤﻲ ﺗﻪ ﺑﻮﻻﻥ ﺍﮬڙﻱ ﺁﮬﺴﺘﻲ ﮬﻠﻲ ۽ ﺭڪﺠﻲ ﺭڪﺠﻲ ﺟﻮ
ﭤڪﺎﺋﻲ ﭘﺌﻲ ﮀڏﻳﺲ .ﻣﭥﺎﻥ ﻭﺭﻱ ﺑﻨﺎ ﺍﺋﻴﺮ ڪﻨڊﻳﺸﻦ ﮔﺎڏﺍ ﺳﻮ ﺳﭵﻲ ﮄﻭڙ ۽ ﮄُﭖ
ﺍﻧﺪﺭ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﺁﺋﻲ . ﮬڪ ﮔﺮﻣﻲ ۽ ﭔﻴﻮ ﻟﻮﮬﻲ ﺳﻴٽﻮﻥ ﺗﭙﻲ ﺑﺎﮪ ﭤﻲ ﻭﻳﻮﻥ ،
ﺟﻴڪﺮ ﺍﻧﮭﻦ ﻣﭥﺎﻥ ﭘﺎﮢﻲ ﺟﻲ ﺩﻳﮙڙﻱ ﺭﮐﻲ ﺍﻥ ۾ ﮐﻨڊ ۽ ﭼﺎﻧﮫ ﻭﺟﮭﻲ ﺭﮐﺠﻲ
ﺗﻪ ﭔڙ ﭔڙ ڪﻨﺪﻱ ﺳﻮﺍﺩﻱ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻲ ﭼﺎﻧﮫ ﭠﮭﻲ ﭘﺌﻲ ﮬﺎ
ﺟﺌﻴﻦ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺷﮭﺮ ﻭﻳﺠﮭﻲ ﺍﭼﮡ ﻟﮙﻮ ﺗﻪ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﻗﺎﻓﻠﻲ ﻭﺍﺭﻥ ﺋﻲ
ﻣﻨﺠﮭﺎﻥ ڪﺠﮫ ﺭﺷﺘﻴﺪﺍﺭﻥ ﭼﻴﻮ ﺗﻪ ﺳﭛ ﺩﺭﻳﻮﻥ ﺑﻨﺪ ڪﺮﻳﻮ، ﮀﻮﺗﻪ ﺍﺗﺎﻥ ﺟﺎ
ﺭﮬﺎڪﻮ ﺑﻮﻻﻥ ۾ ﭼڙﮬﻨﺪڙ ﺳﭝﻨﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮﻥ ﮐﻲ ﺯﺍﺋﺮ ﺳﻤﺠﮭﻲ ﺩﺭﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﭘﭥﺮ
ﭤﺎ ﺍﮀﻼﺋﻴﻦ ۽ ﺑُﺠﺎ ﭤﺎ ڏﻳﺌﻦ . ﻣﻮﻥ ﺍﮬﺎ ﮘﺎﻟﮫ ﺍﻣﻲ ﺍﺑﻮ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﭔﮅﻱ ﮬﺌﻲ ﭘﺮ ﺻﻔﺎ
ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻪ ﺁﻳﻮ ﮬﻴﻢ . ڪﺠﮫ ﺋﻲ ﻣﻨٽﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﻳﻞ ﻭﺍﺭﻭ ڪﻮﺋﻲ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﺁﻳﻮ ۽
ﮬﺪﺍﻳﺘﻮﻥ ڏﻧﺲ ﺗﻪ ﻧﻪ ﺻﺮﻑ ﺩﺭﻳﻦ ﺟﺎ ﺷﻴﺸﺎ ﭘﺮ ﺳﭵﻴﻮﻥ ﺩﺭﻳﻮﻥ ﺑﻨﺪ ڪﻴﻮ
ﻣﺎﮢﮭﻮ ﭘﭥﺮ ﺍﮀﻼﺋﻴﻨﺪﺍ . ﺧﺪﺍﻧﺦﻭﺍﺳﺘﻪ ڪﻨﮭﻦ ﺟﻲ ﻣﭥﻲ ﻳﺎ ﻣﻨﮭﻦ ﺗﻲ ﻟﮙﻨﺪﻭ ﺗﻪ
ﺭﺕ ﺋﻲ ﻧﻪ ﺑﻴﮭﻨﺪﻭ .ﺍﻥ ﺟﻲ ﮬﺪﺍﻳﺘﻦ ﺗﻲ ﻋﻤﻞ ڪﻨﺪﻱ ﺟﺌﻴﻦ ﺩﺭﻱ ﺑﻨﺪ ڪﺮﮠ
ﻟﮙﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﮬڪ ﺩﺭﻱ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ ۽ ﭔﻲ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭤﻲ .ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﮔﺎڏﻱ ۾ ﻭﻳﭡﻞ
ﺟﻴڪﻮ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻮ ﺭﺷﺘﻴﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﮬﻮ ﺍﮬﻮ ﺑﻪ ڪﭽﮭﺮﻱ ﺳﺎﻧﮕﻲ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﻭﭸﻲ
ﻭﻳﭡﻮ ﮬﻮ ۽ ﺍﺳﺎﻥ ﮐﺎﻥ ﺩﺭﻱ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ . ﺳﺎﻣﮭﻮﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﭔﻲ ﺩﺭﻱ ﮐﺎﻥ
ﺟﺘﻲ ﺻﺮﻑ ﭔﻪ ﺳﻴٽﻮﻥ ﮬﻮﻧﺪﻳﻮﻥ ﺁﮬﻦ ﺍﺗﻲ ﭔﻪ ﺍﮢﭵﺎﮠ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮀﻮڪﺮﺍ ﻭﻳﭡﺎ
ﮬﺌﺎ ، ﭔﻨﮭﻲ ﮐﻲ ڪﺘﺎﺏ ﺍﺋﻴﻦ ﺟﮭﻠﻴﻞ ﮬﻴﺎ ﭴﮡ ﭘڙﮬﺎﺋﻲ ﺟﻮ ﺳﻨﺌﻮﻥ ﺳﮅﻭ
ﻧﺎٽڪ ڪﻨﺪﺍ ﮬﺠﻦ . ﺑﮭﺮﺣﺎﻝ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﻃﺮﻓﺎﻥ ﮬڪ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻮﺭﺕ ﺍﻧﮭﻦ ﮐﻲ
ﭼﻴﻮ ﺗﻪ ﺩﺭﻱ ﺑﻨﺪ ڪﺮﻱ ڏﻳﻮ ۽ ﺍﻧﮭﻦ ﻣﺎﻥ ﮬڪ ﮀﻮڪﺮﻭ ﺁﻳﻮ ۽ ﺩﺭﻱ ﺑﻨﺪ
ڪﺮﻱ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ . ﺟڏﮬﻦ ﺍﭸﺎ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ۾ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﺌﻲ ﭤﻴﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﻧﮭﻲ ﮬﻨﮅ
ﮐﺎﻥ ﺩﺭﻳﻦ ﺗﻲ ڪﺠﮫ ﻟﮙﮡ ﺟﻮ ﺯﻭﺭ ﺟﻮ ﺁﻭﺍﺯ ﮬڪ ﮐﺎﻥ ﻭﮄﻳڪ ﺩﻓﻌﺎ ﭤﻴﻮ، ﭘﺮ
ﺩﺭﻱ ﺑﻨﺪ ﮬﺌﮡ ﺳﺒﺐ ﻣﻮﻥ ﺍﮐﻴﻦ ﺳﺎﻥ ڪﺠﮫ ﻧﻪ ڏﭠﻮ ﺳﻮ ڪﺎ ﺩﻋﻮﻱ ﻧﻪ
ڪﻨﺪﺱ .ﭘﺮ ﺟﻴڪﻲ ﻣﺎﮢﮭﻮ ۽ ﭔﺎﺭ ﻣﻮﻥ ڏﭠﺎ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺷﮭﺮ ۾ ﺟڏﮬﻦ ﺍﭸﺎ ﺭﻳﻞ
۾ ﮬﺌﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﺍﮬﻲ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺷڪﻞ ﻣﺎﻥ ﺍﺋﻴﻦ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﺎ ، ﺳﭝﻦ ﺧﻮﺵ ﭤﻲ
ڪﺮﻱ ﮬﭣ ﻟڏﺍﻳﻮ ﭘﺌﻲ ۽ ﮐﻠﻴﺎ ﭘﺌﻲ . ۽ ﺍﺋﻴﻦ ﺳﻔﺮ ڪﻨﺪﻱ ﺍﭼﻲ ٽﺮﻳﻦ ﺭُڪﻲ
ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ ﺟﻲ ﮔﺎﺩﻱ ﺟﻲ ﮬﻨﮅ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ۾ . ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺟﻮ ﺭﻳﻠﻮﻱ ﺍﺳٽﻴﺸﻦ
ﺻﻔﺎﺋﻲ ﺟﻲ ﻟﺤﺎﻅ ﮐﺎﻥ ڪﺎﻓﻲ ﺻﺤﻴﺢ ﮬﻮ . ﻗﺮﻳﺐ ڏﻳﻨﮭﻦ ﺟﻮ 12 ﻭﮘﻲ ﮄﺍﺭﻱ
ﺍﺳﺎﻥ ﺳﭛ ﺑﻮﻻﻥ ﺍﻳڪﺴﭙﺮﻳﺲ ﻣﺎﻥ ﻟﮭﻲ ڪﺮﻱ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺳﻨﭝﺎﻟﮡ ۾
ﺟﻨﺒﻲ ﻭﻳﺎﺳﻴﻦ .
ﻣﺎﮬﻢ ﺳﻨﮅﻱ