ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻲ ﺟﻮﻥ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﻳﻮﻥ ... ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﮐﺎﻥ ﺗﻔﺘﺎﻥ ﺑﺎﺭڊﺭ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﺳﻔﺮ ...

16/04/2016
ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻲ ﺟﻮﻥ ﻳﺎﺩﮔﻴﺮﻳﻮﻥ ...
ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﮐﺎﻥ ﺗﻔﺘﺎﻥ ﺑﺎﺭڊﺭ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺟﻮ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﺳﻔﺮ ...
ﺳﻴﺎﮢﻦ ﺳﭻ ﭼﻴﻮ ﺁﮬﻲ ﺗﻪ ﺗڪڙ ڪﻢ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺟﻮ ﺁﮬﻲ ، ﺟڏﮬﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺳﻔﺮ
ﺗﻲ ﻧڪﺘﻞ ﮬﺠﻲ ﺗﻪ ﺍﮬﻮ ﺭﺳﺘﻮ ۽ ﺍﮬﻮ ﻃﺮﻳﻘﻮ ﺍﭘﻨﺎﺋﻲ ﺟﻴڪﻮ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﺨﺶ
ﮬﺠﻲ ، ﭼﺎﮬﻲ ﺍﻥ ۾ ﻭﻗﺖ ۽ ﭘﺌﺴﻮ ﮔﮭﮣﻮ ﮀﻮ ﻧﻪ ﻟﮙﻲ ، ﮀﻮ ﺗﻪ ﭘﺌﺴﻮ ﻭﺭﮠ
ﻭﺍﺭﻱ ﭼﻴﺰ ﺁﮬﻲ ﭘﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺟﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﻳﺌﻲ ﻣﻄﻠﺐ ﮬﻤﻴﺸﻪ ﻻﺀ ﻭﺋﻲ .
ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻮ ﻗﺎﻓﻠﻮ 16 ﺍﭘﺮﻳﻞ ﮀﻨﮁﺮ ڏﮬﺎڙﻱ ڏﻳﻨﮭﻦ ﺟﻮ 12 ﻭﮘﻲ ﮬﺎﮢﻲ ڪﻮﺋﻴٽﺎ
ﺭﻳﻠﻮﻱ ﺍﺳٽﻴﺸﻦ ﺗﻲ ﺑﻴﭡﻞ ﮬﻴﻮ، ﺍﺳﺎﻥ ﺳﭛ ﺑﻮﻻﻥ ﺍﻳڪﺴﭙﺮﻳﺲ ﻣﺎﻥ ﻟﮭﻲ
ڪﺮﻱ ﺗڙ ﺗڪڙ ۾ ﭘﻨﮭﻨﺠﺎ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﮬﭥﻴڪﺎ ڪﻴﺎﺳﻴﻦ . ﺭﻳﻠﻮﻱ ﺍﺳٽﻴﺸﻦ ڏﺳﮡ ۾
ﺻﺎﻑ ﺻﻔﺎﺋﻲ ۾ ﻣﻮﭼﺎﺭﻭ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ . ﺍﮘﺘﻲ ﮬﻠﻲ ﮬڪ ڊﺍٽﺴﻦ ۾ ﺳﭝﻦ ﺟﻮ
ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻭﮄﻭ ﻭﻳﻮ ۽ ﮬڪ ﭔﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﻥ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺳﺎﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﭔﻴﺎ ﺳﭛ ﻭﻳﻦ ﺗﻲ
ﭼڙﮬﻴﺎﺳﻴﻦ ۽ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺷﮭﺮ ﻣﺎﻥ ﮔﺬﺭ ﭤﻴﻮ ۔ ﺍﺗﻲ ﺭﮘﻮ ﻓﺮﺍﺳﻴﻦ ، ﻭﮬﺎﮢﻦ ،
ﭼٽﺎﺋﻴﻦ ﺟﺎ ﮔﮭﮣﺎ ﺩڪﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﭘﺌﻲ ﺁﻳﺎ . ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﻭﻳﻦ ﺍﻧﺪﺭ ﺭﺵ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺎﻥ
ﺳﭝﻦ ﮐﻲ ﺗﻪ ﮔﺮﻣﻲ ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻲ ، ﭘﺮ ﺍﺗﻲ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﮐﻲ ۽ ﻣﻮٽﺮ ﺳﺎﺋﻴڪﻠﻦ
ﺗﻮڙﻱ ڪﺎﺭﻥ ۾ ﮔﮭﻤﻨﺪڙ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﮐﻲ ﺟﻴڪٽ ، ﺳﻮﺋﻴٽﺮ ۽ ﻣﻔﻠﺮ ﭘﺎﺗﻞ ڏﺳﻲ ﺍﺗﺎﻥ
ﺟﻲ ﮔﮭٽﻴﻞ ﮔﺮﻣﻲ ﭘﺪ ﺟﻮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻭ ﭤﻴﻢ ۽ ﺳﻮﭼﻴﻢ ﺗﻪ ﺭﺍﺕ ﺟﻮ ﺗﻪ ﺳﺮﺩﻱ
ﮬﻮﻧﺪﻱ ﭘﺮ ڏﻳﻨﮭﻦ ﺟﻮ ﺑﻪ ﭤﮅ ﺳﺒﺐ ﮬﻨﻦ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ﮔﺮﻡ ڪﭙڙﻥ ۾
ﮂڪﻴﻮ ﺁﮬﻲ .ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﺟﻮ ﺷﮭﺮ ﺟﺒﻠﻦ ﺟﻲ ﮔﮭﻴﺮﻱ ۾ ﮬﻮ، ﮬﺮ ﻃﺮﻑ ﮐﺎﻥ ﺟﺒﻞ
ڏﺳﮡ ۾ ﭘﺌﻲ ﺁﻳﺎ ۽ ﻭﻳﻦ ﺍﭼﻲ ﮬڪ ﺍﮬڙﻱ ﺟﮙﮫ ﺗﻲ ﺭُڪﻲ ﺟﺘﻲ ﮬڪ ٽٽﻞ
ﭰٽﻞ ﮔﻴٽ ﺍﻧﺪﺭ ﮬﻠﻲ ﻭﺋﻲ ۽ ﮔﻴٽ ﭔﺎﮬﺮﺍﻥ ﮐﺎﻥ ﺑﻨﺪ ﭤﻲ ﻭﻳﻮ ۽ ﺍﻧﮭﻲ ﻟﻤﺤﻲ
ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﮀﮭﻴﻦ ﺣﺲ ﻣﻮﻧﮑﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺎ ڏﻳﮡ ﻟﮙﻲ ﺗﻪ ﺳﻢ ﭤﻨﮓ ﺍﺯ ﮔﻮﺋﻨﮓ ٽﻮ
ﺑﻲ ﺭﺍﻧﮓ ﻭﭢ ﺍﺱ ﺍﺳﺎﻥ ڪﺠﮫ ﻏﻠﻂ ﺗﻪ ﭤﻴﮡ ﻭﺍﺭﻭ ﻧﻪ ﺁﮬﻲ؟
ﺑﮭﺮﺣﺎﻝ ﮬڪ ﻧﻨﮃﻱ ۽ ڪﭽﻲ ڪﻮﭠﻲ ﺟﻨﮭﻦ ﺟﻲ ﮀﺖ ﺑﻪ ﺻﻔﺎ ﻧﻨﮃﻱ ﮬﺌﻲ
ﺍﺗﻲ ﻭﻳﮭﺎﺭﻳﻮ ﻭﻳﻮ، ﺟﺌﻴﻦ ﺗﻪ ﮄﻭڙ ﺳﺒﺐ ﺣﺸﺮ ﺧﺮﺍﺏ ﮬﻴﻮ ﺳﻮ ﭼﻴﻢ ﺗﻪ ﻓﺮﻳﺶ
ﻻﺯﻣﻲ ﭤﻴﮣﻮ ﺁﮬﻲ ، ﭘﺮ ﺟﻮﺍﺏ ڏﻧﻮ ﻭﻳﻮ ﺟﻠﺪ ﻣﺎﻧﻲ ﮐﺎﺋﻮ ڪﺠﮫ ﺩﻳﺮ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻔﺘﺎﻥ
ﺑﺎﺭڊﺭ ﻻﺀ ﻧڪﺮﮢﻮ ﺁﮬﻲ ۔ ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﻻﺀ ﺍﮬﻮ ﮬڪ ﻗﺴﻢ ﺟﻮ ﺩﻭﮐﻮ ﮬﻴﻮ ، ﮀﻮ
ﺟﻮ ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮬڪ ﺭﺍﺕ ڪﻮﺋﻴٽﺎ ۾ ﺗﺮﺳﻲ ﺍﺗﻲ ﺁﺭﺍﻡ ڪﺮﮠ
ﺟﻮ ﭼﻴﻞ ﮬﻴﻢ۔ ﺍﻳڏﻱ ﭤڪ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺍﮬﻲ ﻟﻔﻆ ڪﻨڊﺍ ﭤﻲ ﭼﺒﮭﻴﺎ ۽ ڪﺎﻭڙ
ﮔﮭﮣﻲ ﭼڙﮬﻲ ﻭﻳﻢ ، ﭔﻴﻮ ڪﺠﮫ ﻧﭥﻲ ڪﺮﻱ ﺳﮕﮭﻴﺲ، ﺍﻣﻲ ڏﻱ ڪﺎﻝ ڪﺮﻱ
ﭼﻴﻢ ﺍﻣﻲ ڏﺳﻴﻦ ﭤﻲ ﺍﺳﻴﻦ ڪﺎﻟﮫ ﺟﺎ ﺍﻳڏﺍ ﭤڪﻞ ﺁﮬﻴﻮﻥ ۽ ﺳﭵﻲ ﻣﻨﮭﻦ ۽
ڪﭙڙﻥ ﺗﻲ ﻣٽﻲ ﻟﮙﻲ ﭘﺌﻲ ﺁﮬﻲ ۽ ﮬﻲ ﺍﺳﺎﻧﮑﻲ ﺁﺭﺍﻡ ڏﻳﮡ ﺑﺠﺎﺀ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﺎ
ﺍﮘﺘﻲ ﻻﺀ ﻧڪﺮﻭﻥ ﭤﺎ .ﺍﻣﻲ ﺩﺍﻧﮭﻦ ﺗﻪ ﭔﮅﻱ ۽ ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﮬﺎ ۾ ﮬﺎ ﻣﻼﻳﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮ
ﮬﻮ ﺑﻪ ڪﺠﮫ ڪﺮﮠ ﮐﺎﻥ ﻗﺎﺻﺮ ...
ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﮔﮭﮣﻲ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ ﮬﻠﻮ ﺗﻪ ﮬڪ ﭔﻦ ﭴﮣﻴﻦ ﮐﻲ ﻭﭠﻲ ﭤﺎ ﮬﻠﻮﻥ
ﻓﺮﻳﺶ ﭤﻴﻮ . ﻣﻮﻥ ﺟﻠﺪ ﺋﻲ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﺑﻴﮓ ﻣﺎﻥ ڪﭙڙﺍ ۽ ﺷﻴﻤﭙﻮ ڪﮃﻳﻮ ، ﭘﻮﺀ
ﺍﺳﺎﻥ ٽﻲ ﭼﺎﺭ ﭴﮣﻴﻮﻥ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﺭﺷﺘﻴﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺳﺎﻥ ﮔڏ ﺍﺗﺎﻥ ﻧڪﺘﻴﻮﻧﺴﻴﻦ ،
ﻭڏﻱ ﺭﻭڊ ﺗﻲ ﭼڙﮬﻴﺎﺳﻴﻦ . ٽﺮﻳﻔڪ ﺧﺎﺹ ﻧﻪ ﮬﺌﻲ ۽ ﭔﻨﮭﻲ ﻃﺮﻑ ﮐﺎﻥ ﺩڪﺎﻥ
ﮬﺌﺎ ۽ ﭘﻮﺀ ﮬڪ ﮬﻨﮅ ﮬﭣ ڪﻴﻮﺳﻴﻦ . ﻣﻮﻥ ﺍﻥ ﻣﮭﻞ ﺟﺌﻴﻦ ﺋﻲ ﭘﻨﮭﻨﺠﻮ ﭼﺸﻤﻮ
ﻻﮬﻲ ﺭﮐﻴﻮ ﺗﻪ ﺍﺗﻲ ﺍﻥ ﺟﻮ ﺳﺎﭴﻲ ﺍﮎ ﻭﺍﺭﻭ ﺷﻴﺸﻮ ٽٽﻲ ٽﻲ ٽڪﺮ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ،
ڏﺳﻲ ڪﺮﻱ ﺩﻝ ﺳﻮڙﮬﻲ ﭤﻲ ﭘﻴﻢ ﺗﻪ ﮬﺎﮢﻲ ڪﺌﻴﻦ ﮬﻠﺒﻮ . ڪﺎﻟﮫ ﻧڪﺘﺲ ۽
ﺍﭲ ﺋﻲ ﭼﺸﻤﻮ ٽٽﻮ . ﺣﺎﻻﻧڪﻪ ﺍﮬﻮ ﭘڪﻮ ﻳﺎﺩ ﺍﭤﻢ ﺗﻪ ﺭﮐﻴﻮ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺳﺎﻥ ﮬﻴﻢ،
ﭘﺮ ﺍﻻﺀ ﺟﻲ ﮀﻮ؟ ﺍﮬﻮ ٽٽﻞ ﭼﺸﻤﻮ ﺳﺎﮠ ﮐﮣﻲ ﻓﺮﻳﺶ ﭤﻲ ﻭﺍﭘﺲ ﺁﻳﺎﺳﻴﻦ ﺍﻥ
ڪﻮﭠڙﻱ ۾ ۽ ﭼﻴﻢ ﺑﻴﮓ ﻭٽ ﻭﭸﺎﻥ ﭘﺌﻲ ﮀﻮﺗﻪ ﻧﺌﻮﻥ ﭼﺸﻤﻮ ﺍﻥ ۾ ﭘﻴﻞ ﺁﮬﻲ
ﺳﻮ ﮐﮣﻨﺪﻡ، ﺟﻮﺍﺏ ڏﻧﻮ ﻭﻳﻮ ﺗﻮﮬﺎﻥ ﺳﭝﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﮓ ﺑﺲ ۾ ﻟﻮڊ ڪﺮﻱ ﮀڏﻳﺎ
ﺁﮬﻦ ۽ ﮬﺎﮢﻲ ﻧﻪ ﻧڪﺮﻧﺪﺍ . ﮬﺎﻥﺀ ﺋﻲ ﻟﮭﻲ ﻭﻳﻢ ﮬڪ ﺗﻪ ﺍﻧﮭﻲ ﻣﮭﻞ ﻧڪﺮﮠ ﺗﻲ
ﺩﻝ ﻧﻨﮃﻱ ﭤﻲ ۽ ﭔﻴﻮ ﻣﻨﮭﻨﺠﻮ ﭼﺸﻤﻮ ٽٽﻮ ﭘﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎڪ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﭸﺎ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﺍﭼﮣﺎ
ﮬﺌﺎ ﺟﻴڪﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ۾ ڪڏﮬﻦ ﻣﻮﻥ ڏﭠﺎ ﺋﻲ ﻧﺎ ﮬﺌﺎ .ﺍﺗﻲ ﺳﮭﻲ ﮐﺎﮄﻭ ﻧﻪ ﭘﻴﺘﻮ
۽ ﻧﻪ ﺋﻲ ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ڪﺎﻭڙ ۾ ﮔﮭٽﺘﺎﺋﻲ ﺁﺋﻲ ، ﭘﻮﺀ ﻭﭸﻲ ﺑﺲ ۾ ﻭﻳﭡﺎﺳﻴﻦ ﺟﺌﻴﻦ
ﺗﻪ ﺗﻔﺘﺎﻥ ﺑﺎﺭڊﺭ ڏﻱ ﮬڪ ﺑﺲ ڪﺮﻱ ﻭﭸﮡ ﺟﻲ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻧﺎﮬﻲ .ﺍﮬﻲ ﺑﺴﻮﻥ 15
ﮐﺎﻥ 20 ﺑﺴﻮﻥ ﻓﻮﺝ ﺟﻲ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ۾ ﻧڪﺮﻥ ﭤﻴﻮﻥ ۽ ﺍﻧﮭﻦ ﺟﻲ ﺣﻔﺎﻇﺖ ۾
ﺗﻔﺘﺎﻥ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﭘﮭﭽﻦ ﭤﻴﻮﻥ ، ﺟﻴڪﻮ ﮬڪ ﺳﭡﻮ ﻃﺮﻳﻘﻮ ﺁﮬﻲ ﺗﻪ ﻓﻮﺝ ﺟﻲ
ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﮬﻴﭟ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺳﺎﻥ ﻭﭸﺠﻲ ﭘﺮ ﭘﺌﺴﻦ ﺑﭽﺎﺋﮡ ۽ ﺗڙ ﺗڪڙ ﺟﻲ
ﭼڪﺮ ۾ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﮬڪڙﻱ ﺑﺲ ﺍﮘﺘﻲ ﻻﺀ ﻧڪﺮﻱ ﺟﺘﻲ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ 32
ﻣﺎﮢﮭﻦ ﺟﻲ ﻗﺎﻓﻠﻲ ﺳﻤﻴﺖ ﺑﺲ ڊﺭﺍﺋﻴﻮﺭ ۽ ﭔﻴﻮ ﺑﺲ ڪﻨڊﻳڪٽﺮ ﮬﻴﻮ . ﺟﺎﻥ ﺟﻮ
ﺟﻮﮐﻢ ﮐﻨﻴﻮﺳﻴﻦ ﻧﻪ ﭘﺮ ﮐﮣﺎﻳﻮ ﻭﻳﻮ ، ﺷﺎﻳﺪ ﮐﮣﺎﺋﮡ ﻭﺍﺭﻱ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﺟﺎﻧﻴﻦ ﮐﻲ
ﺳﺴﺘﻮ ﭘﺌﻲ ﺳﻤﺠﮭﻴﻮ ۽ ﻣﻨﮭﻨﺠﻲ ﺟﺎﻥ ﮐﻲ ﺑﻪ ، ﺟﻴڪﺎ ڪﻨﮭﻦ ﭔﻲ ﺳﺎﻥ
ﺟڙﻱ ﭘﺌﻲ ﺁﮬﻲ . ڪﺠﮫ ﺧﺪﺍﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺎﻥ ﮐﻲ ﭤﺌﻲ ﮬﺎ ﺗﻪ ﭘﻮﺀ ﺗﻪ ﭘڪ
ﮬﻦ ﺟﻲ ﺫﻣﻲ 32 ﻧﻪ ﭘﺮ 33 ﻣﺎﮢﮭﻦ ﮐﻲ ﻣﺎﺭﺍﺋﮡ ﺟﻮ ڏﻭﮪ ﺍﭼﻲ ﮬﺎ ...
ڪﻮﺋﻴٽﺎ ﮐﺎﻥ ﺍﺳﺎﻧﺠﻮ ﺳﻔﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﭤﻴﻮ ۽ ﺍﮘﺘﻲ ﮬﻠﻨﺪﺍ ﻭﻳﺎﺳﻴﻦ . ﻣٽﻲ ﺟﻲ ڪﻠﺮ
ﺟﮭڙﺍ ﺗﻮڙﻱ ڪﺎﺭﺍ ﺟﺒﻞ ﻧﻈﺮ ﺁﻳﺎ .ﺁﺑﺎﺩﻱ ﮔﮭٽ ﭘﺮ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﮔﮭﮣﻮ ﮬﻴﻮ، ﭘﺮ
ﺭﻭڊ ﺳﭡﻮ ﮬﻴﻮ ۔ ﻭﭺ ۾ ﭼﺎﻧﮫ ﭘﺎﮢﻲ ﻻﺀ ڪﭥﻲ ﺑﻪ ﺑﺲ ﺭﻭڪﻲ ﻧﻪ ﻭﺋﻲ، ﺟﺌﻴﻦ
ﺍﻧﺪﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻪ ﺑﻲ ﺟﺎﻥ ﭘُﺘﻼ ﻭﻳﭡﻞ ﮬﺌﺎ .ﺑﺲ ﮬﻠﻨﺪﻱ ﮬﻠﻨﺪﻱ ﺍﭼﻲ ﺷﺎﻡ ﭤﻲ ۽
ﺭﺍﺕ ﺟﻲ ﭘﮭﺮﻥ ﺟﻲ ﺁﻣﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﭤﻴﻨﺪﻱ ﭘﺌﻲ ﻭﺋﻲ .
ﺍﻥ ﻭﭺ ۾ ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڪﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﺁﻳﻮﻥ ﭘﺌﻲ ۽ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﺎ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭٽ ﺳﺎﻻﺭ ﻭٽ
ﮬﺌﺎ . ڪﻨﮭﻦ ﭼﻮڪﻲ ﺗﻪ ﻓﻮﺟﻲ ﺑﺲ ﺟﻲ ﺍﻧﺪﺭ ﭘﺌﻲ ﺁﻳﺎ ، ڪﭥﺎﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﭔﺎﮬﺮﺍﻥ
ﺋﻲ ﻓﺎﺭﻍ ﭘﺌﻲ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ .
ﺭﺍﺕ ﺟﺎ ﭘﮭﺮﻳﺎﻥ ﭘﮭﺮ ﮬﺌﺎ ﺗﻪ ڊﺭﺍﺋﻴﻮﺭ ۽ ﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﭔﻦ ﻣﺎﮢﮭﻦ ۾ ﺳﺲ
ﭘُﺲ ﺷﺮﻭﻉ ﭤﻲ ، ﺟﻨﮭﻦ ۾ ﮬڪ ﭤﻠﮭﻮ ۽ ﮔﻮﺭﻭ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﻭﻳﭡﻞ ﮬﻴﻮ ، ﺟﻨﮭﻦ ﮐﻲ
ٽٽﻞ ﺳﻨﮅﻱ ﮘﺎﻟﮭﺎﺋﮡ ﺑﻪ ﺁﺋﻲ ﭘﺌﻲ ﭘﺮ ﺳﻨﮅﻱ ڪﻮﻧﻪ ﮬﻴﻮ ، ﺷڪﻞ ﻣﺎﻥ ﭘﭡﺎﮠ
ﭘﺌﻲ ﻟﮙﻮ .ٽﻨﮭﻲ ﺟﻲ ﭘﺎﮠ ۾ ﺳﺲ ﭘﺲ ﺟﻨﮭﻦ ﻣﺎﻥ ڪﺠﮫ ﻟﻔﻆ ﭔﮅﮠ ۾ ﭘﺌﻲ
ﺁﻳﺎ ﺗﻪ ﺁﺧﺮﻱ ﭼﻮڪﻲ ﺗﻪ ﻓﻮﺟﻲ ﺑﻴﮭﺎﺭﻳﻨﺪﺍ ۽ ﺧﺒﺮ ﭘﻴﻦ ﺗﻪ ﮬﻲﺀ ﺯﺍﺋﺮ ﺁﮬﻦ ﺗﻪ
ﺑﺲ ﻭﺍﭘﺲ ﺭﻭﺍﻧﻲ ڪﻨﺪﺍ ﺗﻪ ﭼﻮﺭﻱ ﭼﻮﺭﻱ ﮀﻮ ﻧڪﺘﺎ ﺁﮬﻴﻮ؟ ﺟڏﮬﻦ ﭴﺎﮢﻮ ﺑﻪ
ﭤﺎ ﺗﻪ ﺯﺍﺋﺮﻳﻦ ﺟﻲ ﺟﺎﻧﻴﻦ ﮐﻲ ﺧﻄﺮﻭ ﺁﮬﻲ . ﺍﮬﺎ ﻓﻮﺟﻴﻦ ﺟﻲ ﮘﺎﻟﮫ ﺣﻖ ﺑﺠﺎﻧﺐ
ﮬﺌﻲ ﭘﺮ ڪﻴﺮ ﺳﻤﺠﮫ ۾ ﺑﻪ ﺁﮢﻲ ۔ ڪﭥﻲ ﺍﻧﮭﻦ ﺑﺲ ﻭﺍﺭﻥ ﺍﺋﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﻴﻮ ﭘﺌﻲ
ﺗﻪ ﺍﻳﮏ ﺩﻭ ﺑﻨﺪﺍ ﮔﻴﺎ ﺗﻮ ﭠﻴڪ ﮬﻲ ﺳﺎﺭﻱ ﺗﻮ ﺑﭻ ﺟﺎﺋﻴﻦ .ﮬﺎﮢﻲ ﺍﻧﮭﻦ ﻣﻮﮘﻦ
ﮐﻲ ﺍﮬﺎ ﺳﻤﺠﮫ ﻧﻪ ﺗﻪ ﮬڪ ﻳﺎ ﭔﻪ ﺟﺎﻧﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﮭﻦ ﺟﻲ ﭘﻨﮭﻨﺠﻦ ﻋﺰﻳﺰﻥ ﻻﺀ
ڪﻴﺘﺮﻳﻮﻥ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﮬﻮﻧﺪﻳﻮﻥ . ﺍﺳﺎﻥ ﮐﻲ ﺍﮬﻮ ﭼﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺗﻪ ﺍﺋﻴﻦ ﻇﺎﮬﺮ ﻧﻪ ڪﻴﻮ
ڪﻮ ﺯﺍﺋﺮ ﺁﮬﻴﻮ ﺑﻠڪﻪ ڪﻮ ﻓﻮﺟﻲ ﭘﮁﻲ ﺗﻪ ﺷﺎﺩﻱ ۾ ﻭﭸﮡ ﺟﻮ ﺑﮭﺎﻧﻮ
ڪﺠﻮ . ڪﻮڙ ﺟﻲ ﺑﻪ ﺣﺪ ﮬﻮﻧﺪﻱ ﺁﮬﻲ ﻭﭸﻮﻥ ﭘﻴﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻲ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﻴﻦ ۽
ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﺟﻲ ﺭﻭﺿﻲ ﮐﻲ ﭼﻤﮡ ۽ ﮬﺘﺎﻥ ﻭﺭﻱ ڪﻮڙ ﺑﻪ ﺍﮬڙﺍ ﺟﻴڪﻲ ﺻﻔﺎ
ﭘﮅﺭﺍ . ﺳﻮﭼﻴﻢ ﺍﺗﻲ ڪﻴڏﺍﻧﮭﻦ ﻭﻳﻮ ﻋﻘﻴﺪﻭ؟ ﺍﻣﺎﻡ ﺗﻪ ﺍﮬﻮ ﻧﺎﮬﻲ ﭼﻴﻮ ﺗﻪ ڪﻮڙ
ﮘﺎﻟﮭﺎﺋﻲ ﻣﻮﻥ ﻭٽ ﺍﭼﻮ ۽ ﻧﺎ ﺍﻥ ﻻﺀ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ڏﻧﻢ ﺗﻪ ﺳﭝﺎﮠ ﻣﻮﻥ ﻭٽ ﺯﺍﺋﺮ ڪﻮڙ
ﮘﺎﻟﮭﺎﺋﻲ ﺍﻳﻨﺪﺍ . ﺧﻴﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻮ ڏﻧﻞ ﻓﻠﺴﻔﻮ ۽ ﺳﺒﻖ ﺗﻪ ڪﻴﺮ ﺳﻤﺠﮭﮡ ﭼﺎﮬﻲ ﺋﻲ
ﻧﻪ ﭘﻴﻮ . ﺳﻮ ﺑﺲ ۾ ﺑﻪ ﮬُﻞ ﮬُﻼﻥ ﺗﻪ ﺁﺧﺮ ﮀﺎ ﭤﻴﻨﺪﻭ ﺁﺧﺮﻱ ﭼﻮڪﻲ ﺗﻲ، ﮀﻮﺗﻪ
ﻓﻮﺝ ڏﭠﻮ ﺗﻪ ﺑﺲ ﭜﺮﻳﻞ ﺁﮬﻲ ﺗﻪ ﻭﺍﭘﺲ ﺍﻣﺎﮢﻴﻨﺪﻱ .ﭘﺮ ﺟﺎﻥ ﺟﻲ ﺭﺳڪ ﮐﮣﮡ
ﺟﻮ ﺷﻮﻕ ﮐﮣﺎﻳﻮ ﻭﻳﻮ ۽ ﭘﻮﺀ ﺍﭼﺎﻧڪ ﺳﺎﻥ ﭼﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺗﻪ ڪﺠﮫ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﺑﺲ
ﻣﺎﻥ ﻟﮭﺎﻳﻮ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﺧﻄﺮﻭ ﺁﮬﻲ ، ﺍﻧﮭﻦ ﮐﻲ ﭘﻴﺪﻝ ﻭﭠﻲ ﻭﭸﺒﻮ .ﺍﮬﻮ ﭔﮅﮠ ۽ ﻣﻮﻥ
ﺳﻤﻴﺖ ﺳﭝﻨﻲ ﺯﺍﺋﺮﻥ ﺟﻮ ﺳﺎﮪ ﻣُﭟ ۾ ﺗﻪ ﺍﺋﻴﻦ ڪﺌﻴﻦ ﮬﻦ ﺟﮭﻨﮕﻞ ۽ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ
ﺟﮙﮫ ﺗﻪ ﻟﮭﺒﻮ .ﮀﻮﺗﻪ ڊﺭﺍﺋﻴﻮﺭ ﺗﻲ ﺑﻪ ﻣڪﻤﻞ ﻳﻘﻴﻦ ﻧﻪ ﮬﻴﻮ ۽ ﮬﻦ ﺟﻲ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﺭ
ﮐﻠﮡ ﺟﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻭﮄﻳڪ ﺧﻮﻓﺰﺩﻩ ﭤﻲ ڪﻴﻮ ﺗﻪ ڪﭥﻲ ﭘﺎﮠ ﺍﮬﻮ ﻧﻪ ﻣﺎﺭﺍﺋﻲ
ﻭﺟﮭﻲ، ﺷڪﻞ ﺋﻲ ﻃﺎﻟﺒﺎﻧﻲ ﮬﻴﺲ . ﺳﻮ ﺍﻧﮭﻦ ﮐﻲ ﺗﻪ ﺳُﺠﮭﻴﻮ ﭘﺌﻲ ﻣﺰﺍﻕ ، ﭘﺮ
ﺍﺳﺎﻥ ﻻﺀ ﻣﺰﺍﻕ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻧﻪ ﮬﻮ . ﺟﺌﻴﻦ ڪﺠﮫ ﻭﻗﺖ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﻭﮄﻳﻮ ﭘﺸﺘﻮ ﮔﺎﻧﺎ ﻓُﻞ
ﺁﻭﺍﺯ ۾ ﮐﻮﻟﻴﺎ ﻭﻳﺎ ۽ ﺟﺘﺎﻳﻮ ﻭﻳﻮ ﺷﺎﺩﻱ ۾ ﺷﺮڪﺖ ﻻﺀ ﭘﻴﺎ ﻭﭸﻮﻥ . ﺍﺳﺎﻥ ﺳﭝﻦ
۾ ﺧﻮﻑ ۽ ﺣﺮﺍﺱ ﮬﻴﻮ ﺗﻪ ﺭﺍﺕ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﻥ ڪٽﺠﻲ ﮀﻮﺗﻪ ڏﻳﻨﮭﻦ ﻭﺭﻱ ﺑﻪ
ﺷﻴﻨﮭﻦ ﺁﮬﻲ ۽ ﺍﻧﮭﻲ ﺑﺲ ﻭﺍﺭﻥ ﺗﻲ ﺻﻔﺎ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻧﻪ ﺭﮬﻴﻮ ﮬﻴﻮ . ﻓﻮﺟﻲ ﭼﻮڪﻲ
ﺍﮘﻴﺎﻥ ﻭﻳﺠﮭﻲ ﺋﻲ ﮬﺌﻲ ﺗﻪ ﺑﺲ ﺭﻭڪﻲ ﺍﮄ ﺳﺎﮪ ڪﮃﻧﮃﻱ ﭼﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﮬﺎﮢﻲ
ڪﺠﮫ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﺑﺲ ﻣﺎﻥ ﻧڪﺮﻭ . ﺳﻨﺴﺎﻥ ﺭﺳﺘﻮ ﺟﭥﻲ ﮬﺮ ڪﻮ ﺍﺳﺎﻥ ﻻﺀ ﺍﻧﺠﺎﻥ
۽ ﺭﺍﺕ ﺟﻲ ﺍﻭﻧﺪﺍﮬﻲ ۽ ﺍﭠﻴﻦ ﺭﺟﺐ ﺟﻮ ﭼﻨڊ ﺑﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻪ ﮬﻴﻮ .ﺍﺗﻲ ڪﻨﮭﻦ
ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﺋﻞ ﻧﻴٽﻮﺭڪ ﺟﺎ ﺳﮕﻨﻞ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﺁﻳﺎ .ﺩﻝ ﺻﻔﺎ ﺳﻮڙﮬﻲ ﭘﺌﻲ ﭤﻲ ﺳﻮﭼﻴﻢ
ﺍﻣﻲ ﮐﻲ ﻳﺎ ﮔﮭﺮ ﭜﺎﺗﻴﻦ ﮐﻲ ﻳﺎ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﭘﻴﺎﺭﻱ ﭘﺮﺩﻳﺴﻲ ﮐﻲ ڪﺎﻝ ڪﺮﻱ ﺭﮘﻮ
ﺍﻳﺘﺮﻭ ﭼﻮﺍﻥ ﺗﻪ ﺗﻨﮭﻨﺠﻲ ﻣﺎﮬﻢ ﮐﻲ ﺟﺎﻡ ﺧﻮﻑ ﭘﻴﻮ ﭤﺌﻲ، ۽ ﺧﻮﻑ ۾
ﺟﮭڙﻭڪ ڏڪﻲ ﭘﺌﻲ ، ﭘﺮ ﻣﻮﺑﺎﺋﻞ ﺻﻔﺎ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﮬﻠﻲ .ﻣﺎﻥ ڪﺎ ﺑﮭﺎﺩﺭ ﮬﺌﮡ ﺟﻲ
ﺩﻋﻮﻳﺪﺭﺍ ﺗﻪ ﻧﺎﮬﻴﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﮬﻲ ﻣﻨﻈﺮ ۽ ﺣﺎﻻﺕ ﭘﮭﺮﻳﻦ ﺩﻓﻌﺎ ڏﺳﻲ ﺳﭻ ﭘﭻ
ﮀﺮڪﺠﻲ ﻭﻳﺲ ۽ ﮔﮭﺮﭜﺎﺗﻴﻦ ﺟﻲ ﺳﮭﺎﺭﻱ ﺳﻤﻴﺖ ﭘﻴﺎﺭﻱ ﭘﺮﺩﻳﺴﻲ ﺟﻲ
ﺳﮭﺎﺭﻱ ﺟﻲ ﺳﺨﺖ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻣﺤﺴﻮﺱ ڪﻴﻢ .
ﺍﺗﻲ ﺑﺲ ﺑﻴﮭﺎﺭﻱ ﭼﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺗﻪ ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ڏﮪ ﻣﺎﮢﮭﻮ ﺑﺲ ۾ ﻭﻳﮭﻦ ﭔﻴﺎ ﺳﭛ ﭔﺎﮬﺮ
ﻧڪﺮﻥ .ﺩﻝ ﮄڪ ﮄڪ ڪﺮﮠ ﻟﮙﻲ ، ﺩﻝ ﺳﻮڙﮬﻮ ﭤﻲ ﻭﻳﻢ ﺗﺎ ﮀﺎ ﺍﺳﻴﻦ ﺍﻣﻴﺪﻭﻥ
ﮐﮣﻲ ﻧڪﺘﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻲ ﺩﺭ ﺗﻲ ﻭﭸﻲ ﺩﻝ ﺟﻲ ﺩﻋﺎ ﺭﮐﺒﻲ ۽ ﮬﻲ ﮀﺎ ﭘﻴﺎ
ڏﺳﻮﻥ .ﻣﺎﻥ ﺑﺲ ﺟﻲ ﺳﻴٽ ﺗﻲ ﮬﻴﭡﻴﺎﻥ ﮐﺎﻥ ﻟﻴٽﻲ ﭘﻴﺲ ۽ ﮬﻮ ﺯﻭﺭ ﺳﺎﻥ ﭼﻮﮠ
ﻟﮙﺎ ﺑﺲ ﻣﺎﻥ ﻧڪﺮﻭ . ﻧﻪ ڏﭠﺎﺋﻮﻥ ﻋﻮﺭﺗﻦ ﮐﻲ ﻧﺎ ﺑﺰﺭﮔﻦ ﮐﻲ ، ﺍﻧﮭﻦ ﮐﻲ ﺭﺍﺕ
ﺟﻲ ﺍﻭﻧﺪﺍﮬﻲ ۾ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺭﺳﺘﻲ ﺗﻲ ﻻﮬﻴﻨﺪﺍ ﻭﻳﺎ ۽ ﺍﺳﺎﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﺳﺎﻻﺭ ﺟﻮ ﻣﻨﮭﻦ
ﺑﻪ ﺻﻔﺎ ﻧﻨﮃڙﻭ ۽ ﺧﺎﻟﻲ ﺁﭤﺖ ﺗڪ ﻧﻪ ﭤﻲ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ، ﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﺟﺲ ﮬﺠﻲ ﺍﺳﺎﻥ
ﺟﻲ ﻗﺎﻓﻠﻲ ﻭﺍﺭﻱ ﺳﭛ ﮐﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻮﺭﺕ ﺟﻨﮭﻦ ﮐﻲ ﺍﺳﺎﻥ ڏﺍڏﻱ ﭼﺌﻲ
ﻣﺨﺎﻃﺐ ﭤﻴﻨﺪﺍ ﮬﺌﺎﺳﻴﻦ ، ﺍﻥ ﻭﺭﻱ ﺑﻪ ڪﺠﮫ ﺁﭤﺖ ڏﻧﻲ ﭘﺌﻲ . ﺳﻮ ﻣﺎﻥ ﺗﻪ
ﺑﮭﺎﻧﻮ ڪﺮﻱ ﻟﮭﮡ ﮐﺎﻥ ﺑﭽﻲ ﻭﻳﺲ ﭘﺮ ﻟﮭﮡ ﻭﺍﺭﻥ ۾ ﺍﺳﺎﻧﺠﻮﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻮﺭﺗﻮﻥ ۽
ﻣﺮﺩ ﮬﺌﺎ ۽ ﺍﮬﻲ ﮬﺌﺎ ﺟﻦ ﺟﺎ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﭔﺎﺭ ﮬﺌﺎ .ﺍﻥ ﻭﻗﺖ ﺩﻝ ﺟﻮ ﺳﮅﻭ ﺭﺍﺑﻄﻮ
ﺧﺪﺍ ﺳﺎﻥ ﮬﻴﻮ ﺗﻪ ﺳﭛ ﺳﻼﻣﺖ ﻭﺍﭘﺲ ﭘﮭﭽﻮﻥ .ﺩﻝ ڏﺭﺍﺋﻴﻨﺪڙ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﮬﻲ ڏﭠﻢ
ﺟﻴڪﻲ ﻓﻠﻤﻦ ﮐﺎﻥ ﺳﻮﺍ ﻧﻪ ڏﭠﺎ ﮬﻴﻢ . ﺟﻴﺌﻦ ﺋﻲ ﺑﺲ ﻣﺎﻥ ﻻﭤﻮﻥ ﺗﻪ ﺩﺭﻱ ﻣﺎﻥ
ڏﭠﻢ ﺗﻪ ﺍﻧﮭﻦ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﻲ ﭼﻴﺎﺋﻮﻥ ﭤﻮﺭﻭ ﺍﮘﺘﻲ
ﮬﻴﭟ ﻭﻳﮭﻲ ﺭﮬﻮ ۽ ﻭﺍﭘﺲ ﭘﻮﺋﺘﻲ ﻣﻨﮭﻦ ﻧﻪ ڪﺮﻳﻮ، ڊﭖ ﻭﮄﻱ ﻭﻳﻢ ﺗﻪ ﭘﻮﻳﺎﻥ
ﺍﮬﻲ ﻓﺎﺋﺮ ڪﺮﻱ ﺍﺗﻲ ﻧﻪ ﭘﻮﺭﻭ ڪﻦ .ﺍﻥ ﻭﭺ ۾ ﺳﺎﻻﺭ ﺍﺳﺎﻥ ﺳﺎﻥ ﮔڏ ﺑﺲ ۾
ﮬﻴﻮ ۽ ﻭﻳﭽﺎﺭﻥ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﮐﻲ ﺍﻧﺠﺎﻥ ﻣﺎﮢﮭﻦ ﺟﻲ ﺣﻮﺍﻟﻲ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ، ﺟﻴڪﻲ
ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻲ ﻧﻈﺮﻥ ﮐﺎﻥ ﻏﺎﺋﺐ ﭤﻲ ﻭﻳﺎ . ﭼﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺍﻧﮭﻦ ﮐﻲ ڪﭽﻲ ﻭﺍﺭﻱ
ﺭﺳﺘﻲ ﮐﺎﻥ ٽﭙﺎﺋﻲ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﺁﮢﺒﻮ ۽ ﺍﻭﮬﺎﻧﺠﻲ ﺑﺲ ﭜﻠﻲ ﺭﺳﺘﻮ ڏﺋﻲ ﻭﭸﻲ ۽
ﻓﻮﺟﻲ ﺳﻤﮭﺠﻦ ﺗﻪ ﺍﮬﻲ ﺯﺍﺋﺮ ﻧﺎﮬﻦ . ﺑﺲ ۾ 7 ﮐﺎﻥ 10 ﻣﺎﮢﮭﻮ ﮬﺌﺎ . ﺟﭥﻲ
ﺍﻭﻧﺪﺍﮪ ﮬﺌﻲ ﺍﻧﮭﻦ ﻭﻳﭽﺎﺭﻥ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﻧﻪ ﻣﻮﺑﺎﺋﻞ ﺟﻲ ﻧﮧ ﻻﺋﻴٽ ﮐﻮﻟﻴﻮ، ﻧﻪ
ﺁﻭﺍﺯ ڪﻴﻮ، ﺑﻲ ڏﻭﮬﻦ ﮐﻲ ﭘﺎﮢﻤﺮﺍﺩﻭ ڏﻭﮬﻲ ﭘﺌﻲ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ ۽ ﻓﻮﺝ ﮐﺎﻥ
ﻟڪﺎﻳﻮ ﭘﺌﻲ ﻭﻳﻮ . ﺍﮔﺮ ﻓﻮﺝ ﺟﻲ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﮭﻦ ﺗﻲ ﭘﻮﻱ ﮬﺎ ﻳﺎ ﺷڪ ﭘﻮﻥ ﮬﺎ ﺗﻪ
ڪﻮ ٽﻮﻟﻮ ﺍﭼﺎﻧڪ ﺳﺎﻥ ﻟڪﻲ ﻟڪﻲ ﻭﭸﻲ ﭘﻴﻮ ﺗﻪ ﺑﻨﺎ ﭘﮁﮡ ﺟﻲ ۽ ﺗﺼﺪﻳﻖ
ﺟﻲ ﺳﮅﺍ ﻓﺎﺋﺮ ڪﺮﻱ ﮬﺎ ، ﮀﻮﺗﻪ ﻓﻮﺝ ﻭٽ ﺗﻪ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺁﮬﻲ ﻣﺎﺭﮠ ﺟﻮ ۽ ﻭﺭﻱ
ﻣﭥﺎﻥ ﻟﻴﺒﻞ ﻟﮙﻲ ﮬﺎ ﺗﻪ ڪﻲ ﺩﮬﺸﺘﮕﺮﺩ ﺭﺍﺕ ﺟﻲ ﺍﻭﻧﺪﺍﮬﻲ ۾ ﻟڪﻲ ﺳﺮﺣﺪ ﺗﻲ
ﻭﭸﻲ ﺭﮬﻴﺎ ۽ ﻓﻮﺝ ڏﺳﻲ ڪﺮﻱ ﻣﺎﺭﻱ ﮀڏﻳﻮ . ﺟﺎﻥ ﺗﻪ ﻭﭸﻲ ﮬﺎ ﭘﺮ ﺳﭵﻲ ﻋﻤﺮ
ﻏﺪﺍﺭﻱ ﺟﻮ ۽ ﺩﮬﺸﮕﺮﺩ ﺗﻨﻈﻴﻤﻴﻦ ﺳﺎﻥ ﺗﻌﺎﻟﻖ ﺟﻮ ﻟﻘﺐ ﺑﻪ ﻣﻠﻲ ﮬﺎ، ﺩﺍﺩ ﻓﺮﻳﺎﺩ
ﻳﺎ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺟﻮ ﺑﻴﺎﻥ ﺗﻪ ﭠﮭﻴﻮ ﭘﺮ ﺍﻟٽﻮ ﺑﻴﮕﻨﺎﮬﻦ ﺗﻲ ﻣﻠڪ ﻏﺪﺍﺭﻱ ﺟﻮﻥ
ﻟﻌﻨﺘﻮﻥ ﭘﻮﻥ ﮬﺎ۔ ﺧﻴﺮ ﺷڪﺮ ﭤﻴﻮ ﺍﻥ ﺳﭛ ﮐﺎﻥ ﺍﻧﮭﻦ ﺑﭽﺎﻳﻮ ﺟﻦ ﺟﻲ ﺣﺎﺿﺮﻱ
ڏﻳﮡ ﻻﺀ ﻧڪﺘﻞ ُﮬﺌﺎﺳﻴﻦ . ﺍﻧﮭﻦ ﻭﻳﭽﺎﺭﻥ ﮐﻲ ﭘﻨﮅ َﮬﻼﻳﻮ ﻭﻳﻮ، ﻭڏﻭ ﻭڪڙ ﮬﻴﻮ
ﺳﻮ ﭘﮭﭽﻴﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﺮ ﺳﺎﻥ، ڪﻨڊﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﺟﮙﮫ ﺗﻲ ﮬﻠﻴﺎ، ﺑﻨﺎ ڪﺠﮫ ڏﺳﮡ ﺟﻲ
ﮬﻴﭟ ﻣﭥﻲ ٽڪﺮﻳﻦ ﺗﻲ ﮔﮭﻠﺠﻨﺪﺍ ﭘﻲ ﻭﻳﺎ، ڪﭥﻲ ﭼﻮﻥ ﺗﻴﺰ ﮬﻠﻮ، ڪﭥﻲ ﭼﻮﻥ
ﺁﮬﺴﺘﻲ ، ڪﭥﻲ ﭼﻮﻥ ﺟﮭﺎڙﻳﻦ ﭘﻮﻳﺎﻥ ﻟڪﻲ ﻭﭸﻮ، ﻭﻳﭽﺎﺭﻥ ﺟﺎﻥ ﺟﻮ ﺁﺳﺮﻭ
ﺋﻲ ﭴﮡ ﭘﻠﻲ ﮀڏﻳﻮ . ﻭﻳﭽﺎﺭﻥ ﺍﺳﺎﻧﺠﻲ ﺑﺰﺭﮔﻦ ﮐﻲ ﮄڪﺎ ﺑﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻪ ﺍﻧﮭﻦ ﺟﺎ
ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﭵﻲ ﻭﻳﺎ . ﺳﻮﭼﮡ ﺟﮭڙﻱ ﮘﺎﻟﮫ ﺍﻧﮅﻳﺮﻱ ۾ ڪﻨڊﻥ ۽ ﮬﻴﭟ ﻣﭥﻲ
ٽڪﺮﻳﻦ ﺗﻲ ﮬﻼﺋﺒﻮ ﺗﻪ ﺍﺋﻴﻦ ﺋﻲ ﭤﻴﻨﺪﻭ . ﺳﻮ ﺍﻧﮭﻦ ﺟﻮ ﺍﻧﮭﻦ ﭘﺌﻲ ﭜﻮﮘﻴﻮ ۽
ﮬﺖ ﺍﺳﺎﻥ ﺳﭛ ﺍﮄ ﺭﻭﻧﺎﺳﻴﻦ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﻳﺎ ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻴﺮ ڪﺠﺎﻥ ﺍﻧﮭﻦ ڏﻱ .ﺑﺲ
ﭼﻮڪﻲ ﻭٽ ﺁﺋﻲ ﺍﻧﮭﻦ ﭼﻴڪ ڪﻴﻮ ۽ ﺍﮘﺘﻲ ﺭﻭﺍﻧﻮ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ ۽ ﺍﺳﺎﻥ ڏﮪ ﻣﻨٽ
۾ ﺍﭼﻲ ﮬڪ ﮬﻮٽﻞ ﺗﻲ ﻟﭥﺎﺳﻴﻦ .ﻳﻘﻴﻦ ڪﺮﻳﻮ ﻟﮙﻮ ﭘﺌﻲ ﺗﻪ ﺍﺗﻲ ﺍﺧﺘﺘﺎﻡ
ﭤﻴﻨﺪﻭ .ﺳﺎﻣﮭﻮﻥ ﮬڪ ﺷﺎﭖ ﮬﻮ ﺟﻨﮭﻦ ۾ ڪﻮﻟڊ ڊﺭﻧڪﺲ ۽ ﻣﺎﻧﻲ ﮬﺌﻲ ۽ ﺍﻥ
ﺟﻲ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎﻥ ﮔﮭٽﻲ ﮬﺌﻲ ﭼﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺍﻥ ﻃﺮﻑ ﻭﭸﻮ ﺳﻮ ﻭﻳﺎﺳﻴﻦ .ﺩﻝ ۾ ﮬﺮ
ﮬﺮ ﺩﻋﺎ ﺗﻪ ﻣﺎﻝ ﻭﭸﻲ ﭜﻠﻲ ﭘﺮ ﻋﺰﺕ ۽ ﺟﺎﻥ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺭﮬﻲ ﺗﻪ ﮔﮭﮣﻮ
ﮐٽﻴﻮﺳﻴﻦ .ﺍﺗﻲ ﭔﺎﮬﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺟﻲ ﮬﻴﭟ ﺍﺳﺎﻥ ﻭﻳﭡﺎﺳﻴﻦ، ﮬڪ ﻓﺮﺵ ﺟﻮ ﺩڪﻮ
ﮬﻮ ﺍﻥ ﻣﭥﺎﻥ ڪﺎ ﻣﻴﺮﻱ ﭼﺎﺩﺭ ﻭﮀﺎﻳﻞ ﮬﺌﻲ، ﺍﺗﻲ ﺑﻪ ﻓﻮﻥ ﺟﺎ ﺳﮕﻨﻞ ﻧﻪ
ﮬﺌﺎ .ﭘﻮﺀ ﮬڪ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﮀﻮڪﺮﻭ ﺟﮗ ۾ ﭘﺎﮢﻲ ﮐﮣﻲ ﺁﻳﻮ ۽ ڏﻧﺎﺋﻴﻦ ﭘﺮ ﭘﻴﺌﮡ ﺗﻲ
ﺩﻝ ﻧﻪ ﭘﺌﻲ ﭼﻴﻮ ﺗﻪ ﺍﻻﮬﻲ ﮀﺎ ﻣﻠﻴﻞ ﮬﺠﻲ .ﺑﺲ ﻣﺎﻥ ﺟﺌﻴﻦ ﻟﭥﺎﺳﻴﻦ ﺗﻪ ﮬڪ
ﭔﺎﺭ ﺟﻴڪﻮ ﻧﻨڊ ﭘﻴﻞ ﮬﻴﻮ ، ﺍﻥ ﺟﺎ ﭔﺌﻲ ﻣﺎﺀُ ﭘﻲﺀُ ﺑﺲ ﻣﺎﻥ ﻧڪﺮﻱ ﻭﭸﻲ ﭼڪﺎ
ﮬﺌﺎ، ﺑﺲ ﻣﺎﻥ ﺟﺌﻴﻦ ﻟﮭﻲ ﺍﻥ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﮀﻮڪﺮﻱ ﮐﻲ ﻻﭤﻮ ﻭﻳﻮ، ﺟﺌﻴﻦ ﺋﻲ ﺍﮎ
ﮐﻠﻴﺲ ۽ ﺍﮄ ﻧﻨڊ ۽ ﺟﺎﮖ ۾ ﻣﺎﺀُ ﭘﻲﺀُ ﮘﻮﻟﮡ ﻟﮙﻮ ﻧﻪ ﻣﻠﮡ ﺗﻲ ﺍﭼﻲ ﺭﻧﻮ ﺗﻪ ﻣﺎﺀُ
ﭘﻲﺀ ڪﭥﻲ ﺁﮬﻦ؟ ﮔﮭﮣﺎ ﺩﻻﺳﺎ ، ﭘﻴﺎﺭ ڏﻳﮡ، ﻣﻮﺑﺎﺋﻠﻦ ۾ ﮔﻴﻤﻮﻥ ﮐﻮﻟﻲ ڏﻳﮡ، ﭘﺮ
ﮬﻦ ﭔﺎﺭ ﺟﻮ ڪﻴﮭﻮﻥ ﺗﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﭼﻲ ﺑﺎﺑﺎ ﺍﭼﻲ . ﺍﺳﺎﻥ ﮐﻲ ﺍﻥ ﺟﻲ ﻓڪﺮ ۽ ﺣﻴﺎ
ﭼڙﮬﻲ ﻭﻳﻮ ﺗﻪ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺟﺎ ﻣﺎﺋٽ ﺷﻞ ﭘﮭﭽﻦ ، ﺟﻦ ﺟﻲ ڪﻤﻲ ۾ ﺭﻭﺋﻲ
ﭘﻴﻮ . ﭘﺮ ﺟﻴڪﻲ ﻭﻳﺎ ﺍﮄ ڪﻼڪ ﮔﺰﺭﮠ ﺑﻌﺪ ﻭﺭﻳﺎ ﺋﻲ ڪﻮﻧﻪ . ﺍﺳﺎﻥ ﺗﻪ ﮬڪ ﭔﺌﻲ
ﮐﻲ ﺩﻻﺳﺎ ڏﻧﺎ ﭘﺌﻲ ﭘﺮ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﮀﻮڪﺮﻭ ﮀﺎ ﺳﻤﺠﮭﻲ ؟ ﮬﻦ ﮐﻲ ﮬﺮ ﺣﺎﻟﺖ ۾
ﻣﺎﺀُ ﭘﻲﺀُ ﭘﺌﻲ ﮐﭙﻴﺎ . ﻧﺎ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻴﺌﮡ ﻳﺎﺩ ، ﻧﻪ ﭔﻴﻮ ڪﺠﮫ، ﺳﭵﻲ ڏﻳﻨﮭﻦ ﺟﻲ
ﺑُﮏ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺑﺲ ﺩﻋﺎ ﺗﻪ ﺳﭛ ﺧﻴﺮ ﭤﺌﻲ .ڪﻼڪ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﮄﻳڪ ﻭﻗﺖ ﭤﻲ
ﻭﻳﻮ ﻭﻳﭽﺎﺭﻭ ﭔﺎﺭ ﺭﻭﺋﻲ ﺭﻭﺋﻲ ﺳﺎﮢﻮ ﭤﻲ ﭘﻴﻮ ، ﭘﺮ ﭘﻮﺀ ﺳڏڪﺎ ﻧﻪ ﺭڪﻴﺲ ۽
ﺳﺎﮬﻲ ﮐﮣﻲ ﺭﻧﻮ ﭘﺌﻲ .ﭘﻮﺀ ﺩﻝ ﺋﻲ ﺳﭝﻨﻲ ﺟﺎ ﻟﮭﻲ ﻭﻳﺎ ﺗﻪ ﺍﺳﺎﻥ ﺟﻴڪﻲ 10
ﻣﻨٽﻦ ۾ ﭘﮭﺘﺎ ﺁﮬﻴﻮﻥ ۽ ﮬﻮ ڪﻼڪ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﮬﻦ ﺁﻳﺎ . ﺳﺎﻻﺭ ﭰﻴﺮﻥ ۾ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ
۽ ﺍﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺩﺍﺱ . ﻧﻴﭟ ﭘﺮﻱ ﮐﺎﻥ ڪﻨﮭﻦ ﺟﻮ ﺁﻭﺍﺯ ﺁﻳﻮ ﺗﻪ ﭘﮭﭽﻲ ﻭﻳﺎ ﺍﺗﻲ
ﺋﻲ ﺍﭤﻲ ﺑﻴﭡﺎﺳﻴﻦ ۽ ﺍﮘﺘﻲ ﻭﮄﻳﺎﺳﻴﻦ .ڏﺳﻮﻥ ﺳﭛ ﻭﻳﭽﺎﺭﺍ ﺍﮄ ﺭﻭﺋﻨﺪﺍ ﺍﭼﻦ ﭘﻴﺎ ۽
ﺍﻟﻠﻪ ﺟﻲ ﺩﺭ ﺗﻲ ﺗﻮﺑﮫ ﭜﺮﻳﻨﺪﺍ ﭘﺌﻲ ﺁﻳﺎ ۽ ﺍﻣﺎﻡ ﺟﻲ ﻏﻢ ﮐﻲ ﻳﺎﺩ ڪﻨﺪﻱ ﭼﻮﮠ
ﻟﮙﺎ ﺍﺳﺎﻥ ﺳﺎﻥ ڏﺍﮂﻱ ﭤﻲ ﺁﮬﻲ .ڏﺍﮂﻭ ڏﮐﻴﻮ ﮬﻼﻳﻮ ﻭﻳﻮ ﺁﮬﻲ، ﭘﭥﺮﻥ ﺗﻲ، ڪﻨڊﻥ
ﺗﻲ ، ﺟﺎﻥ ﺗﺎﻥ ﮬﭣ ﮐﮣﻲ ﮀڏﻳﻮ ﮬﻴﻮﺳﻴﻦ ، ﭘﺮ ﺭﺏ ﻧﺌﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ڏﻧﻲ ﺁﮬﻲ .
ﺭﻭﺋﻴﻨﺪڙ ﭔﺎﺭ ﺟﮭٽ ﺳﺎﻥ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﻣﺎﺀُ ۽ ﭘﻮﺀ ﭘﻲﺀُ ﺟﻲ ﭜﺎڪﺮﻥ ۾ ﺁﻳﻮ . ﻣﺎﺋٽ
ﺑﻪ ﭘﻨﮭﺠﻲ ﺭﻭﺋﻴﻨﺪڙ ﭔﺎﺭ ﮐﻲ ﭼﻤﮡ ﻟﮙﺎ ۽ ﭔﺎﺭ ﺟﺎ ﺳڏڪﺎ ﺗﻪ ﺟﺎﺭﻱ ﮬﻴﺎ ﭘﺮ ﺭﻭﺋﮡ
ﺑﻨﺪ ﭤﻲ ﻭﻳﺲ . ﺍﮬﻲ ﻣﻨﻈﺮ ڏﺳﻲ ﺍﮐﻴﻮﻥ ﻣﻨﮭﻨﺠﻴﻮﻥ ﺑﻪ ﺻﻔﺎ ﻧﻢ ﭤﻲ ﻭﻳﻮﻥ .ﭘﻮﺀ
ﭘﺎﮢﻲ ﺟﻮ ﮂُڪ ﭘﻴﺘﻮﻳﺴﻴﻦ ۽ ﭘﺮ ﻣﺎﻧﻲ ﺻﻔﺎ ﻧﺎ ﻭﮢﻲ . ﮬڪ ﺗﻪ ﻣﺮﻏﻲ ﺟﻲ
ﮔﻮﺷﺖ ﺟﻲ ﺑﺪﻭﺑﻮﺩﺍﺭ ﭘﻠﻴٽ ﮬﺌﻲ، ڪﻦ ﺗﻪ ﮐﺎﮄﻭ ﭘﺌﻲ ﭘﺮ ﻣﻮﻥ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ
ڪﺮﻱ ﺭﻭﮐﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﺟﺎ ﭔﻲ ٽﻲ ﮔﺮﮪ ﭜﺮﻱ ﭘﺎﮢﻲ ﭘﻲﺀَ ﮀڏﻳﻮ .
ﭘﻮﺀ ڪﻼڪ ﮐﻦ ﺑﻌﺪ ﻭﺍﭘﺲ ﺑﺲ ﺗﻲ ﭼڙﮬﻴﺎﺳﻴﻦ . ﺍﻧﮭﻦ ﻣﻨﻈﺮﻥ ﺑﻌﺪ ﭤڪ ﺑﻪ ﮬﻮ
۽ ﻣﭥﻲ ۾ ﺷﺪﻳﺪ ﺳﻮﺭ ﺑﻪ .ﻣﭥﺎﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﺳﭵﻲ ﺳﻴٽ ﭜﻴﮡ ﺟﻲ ﺣﻮﺍﻟﻲ ڪﻨﺪﻱ
ﺑﺲ ﺟﻲ ﮬﻴﭡﻴﺎﻥ ﭘﻴﺮﻥ ﻭﺍﺭﻱ ﺟﺎﺀ ﮐﺎﻥ ﺳﻮڙﮬﻲ ﭤﻲ ﺳﻤﮭﻲ ﺭﮬﻴﺲ . ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ
ﮔﮭﺮ ﻭﺍﺭﻥ ﮐﻲ ۽ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﺩﻝ ﮔُﮭﺮﻳﻲ ﻋﺰﻳﺰ ﮐﻲ ﺷﺪﺕ ﺳﺎﻥ ﻳﺎﺩ ڪﻴﻢ ۽ ﭘﻮﺀ
ﺩﻳﺮ ﺳﺎﻥ ﺧﻮﻑ ۽ ﮐُٽڪﻲ ﮐﻲ ﺳﺎﮠ ڪﺮﻱ ﭘﺮﺱ ﮐﻲ ﻭﮬﺎﮢﻮ ﭠﺎﮬﻴﻢ ﭘﻮﺀ ﺧﺎﻟﻲ
ﭘﻴٽ ﺳﺎﻥ ﺋﻲ ﺍﮎ ﻟﮙﻲ ﻭﻳﻢ .
ﻣﺎﮬﻢ ﺳﻨﮅﻱ .