#GoodBye2014
ٽھڪ کان وڌيڪ لڙڪ ڏيندڙ نيٺ هن سال پڄاڻي ڪئي.
ٽھڪ کان وڌيڪ لڙڪ ڏيندڙ نيٺ هن سال پڄاڻي ڪئي.
هميشه لاء موڪلائيندڙ 2014 جو سال ،جنهن جي ساروڻيون جي ساربيون ته چند ٽهڪ ۽ انيڪ ڳوڙها ملندا.
جنوري جي 15 تي ئي لڙڪن جي سفر شروعات ڪئي جڏهن نوابشاھ لڳ روڊ ايڪسيڊنٽ ۾ 21 اسڪولي شاگردن سميت 24 ماڻهو کي ناقص روڊ هئڻ سبب جان تان هٿ کڻڻو پيو.شل اهڙن ڏکوئيندڙ حادثن جي هاڻ هن سال سان گڏ پڄاڻي هجي.
شل نه ڪا 8 جون اچي ،جڏهن پاڪستان جي وڏي شهر جي وڏي هوائي اڏي جناح انٽرنيشنل ايئرپوٽ تي حملو ٿيو هو.جنهن ۾ 13 ماڻهن جو جانيون ويون ۽ ايندڙ ويندڙ سڀ پروازون ايمرجنسي ۾ ملتوي ڪيون ويون هیون.
اکيون نه ڏسن وري اهو واگھا بارڊر تي خودڪش حملو ،جنهن 2نومبر ۾ رٿيل خوشي جي پرچم ڪشائي جي تقريب کي ماتم ۽ اوڇنگارن ۾ بدليو.هن به 60 کان وڌيڪ انساني جانيون کسيون ۽ 110 کان وڌيڪ صحتمند ماڻهو اسپتالن ۽ ايمرجنسي وارڊن حوالي ٿيا.
۽ ياد آهي اهو دردناڪ 4 نومبر به جڏهن لاهور ڀرسان ڪوٽ راڌها ڪشن حد ۾ مسيح برادري جي جوڙي شهزاد ۽ شمعا کي الله جي ڪلام جي توهين جي بي بنياد شڪ تي ٻڙندڙ سرن جي بٺي ۾ اڇليو ويو.جسم آهستي آهستي سڙندا رهيا نه ڪنهن دانهن ٻڌي نه ڪنهن ڪوڪ ۽ هو جلندا رهيا ختم ٿيندا رهيا.
شل نه اچي 11نومبر اها جڏهن خيرپور لڳ نيشنل هاء وي تي بس جي ايڪسيڊنٽ 60جانيون پل اندر کسي ورتيون.
انهي مهل بيشڪ اکين ۾ چمڪ ۽ لبن تي مرڪ واري لالاڻ ٿي آئي، جڏهن گل مڪئي امن جو نوبل انعام هن ديس نانء ڪيو.جيڪو باعث فخر هو ۽ ٻيو ڀيرو هى انعام اسانجي ملڪ جو رستو ٿي ورتو.
ها!ٿي پئي خوشي ان مهل جڏهن هڪ معزور نياڻي سنڌ جي آسو ڪولهي تعليم جي بي ساکي تي اٿي قدم وڌائڻ لڳي.ڪنري جي هي نياڻي بنا ڪنهن عيوضي جي علم جي شمع روشن رکي ۽ نيٺ هن سنڌ اسيمبلي تائين جو مفاصلو طيء ڪيو.
پر اهي ٽهڪ به ڄڻ مهمان هئا اسانجي مک تي ۽ مهمان ترسي ڪيترو ترسندو اڄ نه ته سڀاڻ پنهنجي واٽ وٺندو.دل ۾ درد وڌڻ لڳو، جڏهن گهوٽڪي جي انجلي ميگهواڙ ميان مٺو جي ور چڙهي.هڪ نه پر هڪ کان وڌيڪ اهڙا واقعا ٿيا.معصوم نياڻين جا زور زبردستي سان انهن کي هيسائي ڌمڪائي يرغمال بڻائي انهن جا مذهب مٽايا پئي ويا.جڏهن انهن جي مذهبي عبادتگاهن کي آتش نذر ڪيو پئي ويو.عمرڪوٽ جي ٻن هندو ڀائرن جي روڊ تي سري عام قتل کان ويندي ڪيلاش جي اغو تائين هڪ به ڳجهارت نه سلهجي چڪي.نه ڄاڻ ڪيترن ته هندو ڀائرن کي لاڏايو ويو،ڪيترن جي گهرن ۾ ڌاڙا هڻي قيمتي سامان لٽيو ويو.
سنڌين جي نسل ڪشي به نه رڪي سگهي آصف پنهور کان ويندي وحيد لاشاري تائين نوجون سنڌين کي بي دردي سان ماري سندن لاش ٻوري ۾ بند ڪري رستن تي ڦٽا ڪيا ٿي وي.27ڊسمبر تي جڏهن هڪ سنڌ جي سنڌو جي ستين ورسي پئي ملهائي ويئي ته انهي لاڙڪاڻي ۾ ٻي 5 ورهين جي سنڌو جي سينڌ ميري پئي ڪئي وئي.سنڌو تڙپندي رهي،تڙپي تڙپي مري به ويئي پر انصاف جي اميد ڪٿان ايندي.اها ته رستو ئي بهلجي وئي آ.
رڪي به ڪئين رڪن ڳوڙها جتي ٿرپارڪر ۾ 300 کان وڌيڪ کير پياڪ معصوم گلن جهڙا ٻارڙا بک ۽ بيماري وگهي ڦتڪي پنهنجن مائرن جون جهوليون خالي ڪندا رهيا.
هڪ عورت جو جيڪر 3 يا 4 مهينن جو حمل به ضايع ٿئي ته هو دنيا سامهون جلد ڳوڙها روڪڻ جي باوجود به ذهني ۽ روحاني طور پنهنجي ٻار جي وڃائڻ جي ڏک ۾ ڪئي ڏينهن هوندي آهي.پر اهي مائرون جن جنم ڏئي ٻارن کي جهولي ۾ مٺڙيو لوليون ٿي ڏنيون ڪئين برداشت ڪن اها قحط سالي جيڪا سيلاب آڻي انهن جي نظرن کي دهندلو ٿي بڻائي.شل نئي سال ۾ڀريل جهوليون هجن منهنجي ٿري مائرن جو.
باعث فخر سنڌ ڪجھ عظيم انسان به اسان کا وقت ڦريا.
راشد مورائي جهڙو املھ شاعر به 25 مارچ تي ئي ٻي جهان ڏي سانباهو ڪري روانو ٿي چڪو هو.آگسٽ جي پهرين هفتي ۾ پروفيسر انيتا غلام علي به ٻي پار هلي ويئي پر ،
ٿڌي ڊسمبر ۾ به ڳوڙهن سبب ڳل گرم رهيا.8ڊسمبر تي ڪامريڊ سوڀو گياچنداڻي جيڪو هڪ مهان ليکڪ ۽ دانشور طور سڃاتو ويندو هو ۽ اڄ به آهي ،هن به نه ورڻ واري واٽ طرف پير وڌايا ۽ وڇڙي ويو.سنڌ ۽ هنڌ جو ڄاتل سڃاتل ليکڪ لڇمڻ ڪومل به 23 ڊسمبر تي فاني دنيا کي الوداع چئي ڇڏيو.
آديسي اٿي ويا مڙهين مون مارين
جي جيءُ کي جيارين سي لاهوتي لڏي ويا.
شل نه اچي 16ڊسمبر جيڪو هن سال کان اڳ اسين ڪارو ڏينهن صرف اوڀر بنگال جي ورهانڱي جي ڪري ملهائيندا هئاسين پر اهو ڏينهن هڪ نئين قيامت نئين ڪربلا نئون ماتم ڏئي ويو.شل اڀري ئي نه آھ ان ڏينهن جو سج افق تي جيڪو ڏينهن هوندي به ڪاري اونداهي جو طوفان ڇڏي ويو.پشاور جي آرمي پبلڪ اسڪول ڏانهن جڏهن مائرن تيار ڪري ننڍڙا گهوٽ ٿي اماڻيا سي شايد ڪڏهن به هاڻي سهرو نه ٻڌن،جن نياڻين جا وار سنواري ربن سان چوٽيون ٻڌي اسڪارف پارائي ٿي اماڻيون ويون ، سي شايد ڪڏهن وري ڪنهن نئي سينڊل نئي چوڙين جي ضد نه ڪن.اهو اسڪول نه پر مقتل گاھ بڻيو ان ڏينهن جڏهن 133 گل بي دردي سان تڙپائي تڙپائي مڙوريا ويا.
دلير ۽ هر جاء واردات اکين سان ڏسندڙ، لهجي ۽ مزاج جا سخت سمجهيا ويندڙ صحافي به ان وقت زاروقطار روئڻ لڳا جڏهن اسڪول جو اندريون خوفناڪ جيءُ کي جهير ڏيندڙ منظراکين سان ڏٺائين.هتي برپا ڪيل قيامت ته نه لکڻ جهڙي رهي هئي نه ئي ڪو هن کي زباني لفظن ۾ بيان ٿي ڪري سگهيو.
هلڪي باھ کان ّڊڄندڙ معصوم زهنن تي نه ڄاڻ ڪهڙي ڪيفيت هوندي جڏهن هنن سندن ئي پرنسپل ميڊم طاهره آصف کي جلندي رڙندي ڏٺو؟
ڇا هوندو انهن جو تاثر جڏهن هو انهي آواز تي ڊيسڪن پويان لڪل ٻاهر نڪري آيا ته سندن پيء ُآرمي آهي متان بچي پووء؟
بيشڪ اهو واقعو ڪندڙن تي انهي رات خوشيون ملهايون هونديون رقص ڪيا هوندا. پرجن جي اندر ۾ انسانيت هئي سي ضرور رنا هئا.سڄي دنيا انهي ڀيانڪ حادثي تي افسرده ۽ غمگين ٿي .
پر سمجھ ۾ نه ٿي اچي ته انهن مائرن جي ڳالھ انهي پيءُ جو نوحو جنهن جي جيءُ جو ٽڪر هروقت گهر ۾ شور ۽ افراتفري مچائيندڙ بلڪل خاموش هو .
144گهرن اجاڙڻ وارو شال هي واقعو آخري هجي .شال اهي قيامت وري نه برپا ٿئي.
نوان سال توکي ڀليڪار پر...
اسانجون اکيون تر
اسانجون ڄڀيون ڄر!
اسانجي چپن تي نه مرڪون رهيون هن
اسانجي اڱڻ تي نه خوشيون رهيون هن
ويو جو ورهيه سو رئاڙي ويوآ.
سوين آشيانا اجاڙي ويو آ…
مڃون ٿا مٺي جو وڇوڙو وڏوهو،
اسانجو اڳي ئي صفا جيءُ جڏو هو،
مگر جو پشاور ۾ پارا ويا وکري،
فلڪ تان ٽٽي ڄڻ ستارا ويا وکري!
اهي ٻار ڪنهن جا نه ڏوهي نه مجرم،
انهن جي قتل تي قيامت ٿي برپا
سوين سور ها پر ويا وسري پنهنجا
فرشتن جيان هو انهن جو تقدس،
صحيفن جيان هو هئا سڀ مقدس
فرشتن تي گوليون هلايون ويون ڄڻ
آهن ٻار نازڪ تخليق رب جي
حقيقت ۾ آهن هي تصديق رب جي
پنهنجي ئي رت ۾ ريٽي وئي آ
تخليق تصديق ميٽي ويئي آ
اسانجي ڳلن تي ڳوڙها انهن جا
نوان سال توکي ڀليڪار پر
اسانجون اکيون تر
اسانجون ڄڀيون ڄر!
(حسيب ڪانهيو).
Status By Maham Jee.
